Dynamiczne zmiany współczesnej rzeczywistości w wymiarze społecznym, ekonomicznym czy politycznym znajdują swoje odbicie w równie turbulentnym przekształcaniu się organizacji i instytucji. Zmienia się otoczenie przedsiębiorstw, a tym samym zmieniają się ich struktury i metody zarządzania tymi podmiotami. To, co dla człowieka zawsze było jedną z najważniejszych wartości, czyli posiadanie pracy i wynikająca stąd potrzeba rozwoju zawodowego połączona z rozwojem osobistym oraz gromadzenie bogactwa – nabiera dziś całkiem innego znaczenia. Zmienia się filozofia pozyskiwania, utrzymywania, wykonywania, a tym samym wynagradzania pracy. Powstaje na naszych oczach nowa era, którą liczni autorzy (np. [Deming 2000; Rifkin 2003; Toffler 2006; Borkowska 2001; Juchnowicz 2007; Pocztowski 2004; Krawiec 2009]) określają erą nowej gospodarki. Pod koniec XX wieku gospodarka światowa, a w szczególności gospodarka USA, odnotowała najdłuższy okres nieprzerwanego wzrostu ekonomicznego od kilkudziesięciu lat. W tym okresie poziom bezrobocia systematycznie spadał poniżej naturalnej stopy bezrobocia przy jednoczesnym braku wzrostu siły inflacyjnej, w czasie wysokiego ówcześnie tempa wzrostu gospodarczego [Pocztowski 2004, s. 59; Krawiec 2009, s. 25-27; Balcerzak 2007, s. 388; Borkowska 2001, s. 10]. Były to ewidentnie zjawiska, które przeczyły klasycznym nurtom makroekonomii. Zaczęto zauważać skutki wpływu owych przeobrażeń w świecie biznesu, organizacji, handlu czy produkcji. Rozpoczął się okres powstawania nowych zjawisk, zależności i modeli w światowym biznesie. Dało to impuls badaczom w obszarze organizacji i zarządzania do formułowania nowych hipotez opisujących mechanizmy tworzenia sukcesu przedsiębiorstw, a ekonomistom – do kreowania nowych teorii wzrostu gospodarczego.