Książka stanowi motywację do traktowania profesji pracy socjalnej jako czegoś ważniejszego niż jedynie zawodu. Podkreślenie misyjności i jednoczesne pogłębione zdefiniowanie społecznych ról pracowników socjalnych, to ważne treści i dokonania zarazem niniejszej publikacji. Podobnie jak wskazanie kluczowej dla pracy socjalnej zasady: umiej dowartościować klienta i pomóc mu, ale odnajdź także własną wartość! Jest impulsem do stawiania pytań o istotę pracy socjalnej i próbę mierzenia się z jej najtrudniejszym i wymagającym największej wrażliwości dylematem, którym jest stałe, rozważne i spolegliwe podejmowanie decyzji za tych, którzy systematycznie demonstrują deficyty swojej podmiotowości. Autor nie daje gotowych odpowiedzi, ale zachęca do szukania rozwiązań.

Książka przybliża kwestię kształtującej się „nowej ekonomii politycznej”, którą autor określa mianem gospodarki postindustrialnej. Istnieją cztery zjawiska, które razem wzięte stanowią temat niniejszej książki: równość, ryzyko, praca i „nowa ekonomia polityczna”.

Studium poświęcone rozwojowi polityki społecznej w Europie Środkowo-Wschodniej, zawierające wcześniej publikowane informacje na temat historii i bardziej współczesnego, po roku 1989, funkcjonowania ubezpieczeń społecznych, traktowanych jako podstawowy „rdzeń” polskiego państwa opiekuńczego, czyli tak zwanego welfare state. Praca opiera się w dużym stopniu na metodologiach i teoriach należących do szeroko rozumianego obszaru badawczego nauk politycznych i ogólnie nauk społecznych, a także anglojęzycznych badań interdyscyplinarnych z dziedziny sowietologii oraz regionalnych studiów porównawczych Europy Środkowo-Wschodniej.

Interdyscyplinarne pismo za cel stawia sobie umożliwienie dialogu między socjologią a innymi dyscyplinami z kręgu nauk społecznych i humanistycznych: antropologią, ekonomią, filozofią, historią, literaturoznawstwem, prawem, teologią etc. Interdyscyplinarność rozumiemy zarówno jako przekraczanie granic między wąsko zakreślonymi polami badawczymi, jak i łączenie rozmaitych technik i metod badawczych. Pragniemy powrócić do badania społeczeństwa jako całości, do opisywania i wyjaśniania zjawisk społecznych ze względu na nie same, nie zaś z uwagi na specjalizacje wyznaczone przez narzędzia badawcze lub historycznie utrwalone podziały między obszarami zainteresowań poszczególnych nauk.

Interdyscyplinarne pismo za cel stawia sobie umożliwienie dialogu między socjologią a innymi dyscyplinami z kręgu nauk społecznych i humanistycznych: antropologią, ekonomią, filozofią, historią, literaturoznawstwem, prawem, teologią etc. Interdyscyplinarność rozumiemy zarówno jako przekraczanie granic między wąsko zakreślonymi polami badawczymi, jak i łączenie rozmaitych technik i metod badawczych. Pragniemy powrócić do badania społeczeństwa jako całości, do opisywania i wyjaśniania zjawisk społecznych ze względu na nie same, nie zaś z uwagi na specjalizacje wyznaczone przez narzędzia badawcze lub historycznie utrwalone podziały między obszarami zainteresowań poszczególnych nauk.

Interdyscyplinarne pismo "Stan Rzeczy" za cel stawia sobie umożliwienie dialogu między socjologią, a innymi dyscyplinami z kręgu nauk społecznych i humanistycznych: antropologią, ekonomią, filozofią, historią, literaturoznawstwem, prawem, teologią etc. Interdyscyplinarność rozumiemy zarówno jako przekraczanie granic między wąsko zakreślonymi polami badawczymi, jak i łączenie rozmaitych technik i metod badawczych. Pragniemy powrócić do badania społeczeństwa jako całości, do opisywania i wyjaśniania zjawisk społecznych ze względu na nie same, nie zaś z uwagi na specjalizacje wyznaczone przez narzędzia badawcze lub historycznie utrwalone podziały między obszarami zainteresowań poszczególnych nauk.

Interdyscyplinarne pismo "Stan Rzeczy" za cel stawia sobie umożliwienie dialogu między socjologią, a innymi dyscyplinami z kręgu nauk społecznych i humanistycznych: antropologią, ekonomią, filozofią, historią, literaturoznawstwem, prawem, teologią etc. Interdyscyplinarność rozumiemy zarówno jako przekraczanie granic między wąsko zakreślonymi polami badawczymi, jak i łączenie rozmaitych technik i metod badawczych. Pragniemy powrócić do badania społeczeństwa jako całości, do opisywania i wyjaśniania zjawisk społecznych ze względu na nie same, nie zaś z uwagi na specjalizacje wyznaczone przez narzędzia badawcze lub historycznie utrwalone podziały między obszarami zainteresowań poszczególnych nauk.

Problematyka niniejszego zeszytu dziedzinowego Nauki Społeczne na rok 2010 dotyczy całokształtu uwarunkowań, w jakich funkcjonują współczesne społeczeństwa, między innymi społeczeństwo polskie. 2010 rok nie był łatwy nie tylko dla Polaków; prawdopodobnie był szczególnie trudny z powodu światowego kryzysu gospodarczego – według niektórych już minionego, a według innych, ponoszących jego konsekwencje w skali mikro i makro, wciąż trwającego. Tym zagadnieniom poświęcona została główna część opracowania pod zbiorczym tytułem: Zagadnienia polityki społecznej. Jako przykładowe propozycje zagadnień, którym poświęcono artykuły i opracowania, można wskazać:rozważania na temat modelu polskiej polityki społecznej,bezpieczeństwo socjalne w sytuacjach trudnych: starości, niepełnosprawności,problemów w rodzinie, przeobrażenia demograficzne, radość i niepewność związana z wydłużającym się życiem, problematykę dotyczącą pracy, edukacji, migracji. W drugiej części zamieszczono zagadnienia dotyczące różnej tematyki, od bardzo aktualnej (jak wymiana społeczna w Internecie czy ekologia), po historyczną, dotyczącą kinematografii w Polsce międzywojennej.

Klasyczna praca omawiająca całościowo problemy metodologii badań społecznych. Stanowi podsumowanie wieloletnich badań i przemyśleń jednego z największych polskich specjalistów w tej dziedzinie, którego dorobek naukowy inspiruje kolejne pokolenia badaczy i teoretyków nauk społecznych. Z czasem uzyskała charakter pracy klasycznej w polskiej socjologii. Pozycja obowiązkowa w biblioteczce każdego socjologa! Adresowana także do przedstawicieli innych nauk społecznych, jak psychologia czy psychologia społeczna, pedagogika, nauki polityczne czy ekonomiczne, a nawet do bardziej empirycznie zorientowanych adeptów nauk prawnych.

Koncepcja „podmiotu poznania” jest nową kategorią dla filozofii kultury fizycznej pozwalającą na wskazanie milcząco zakładanych zdolności poznawczych człowieka w ramach danej dziedziny kultury fizycznej. Wśród nauk o kulturze fizycznej nie ma jednego zakładanego „podmiotu poznania”, czego dowodem jest stosowanie różnych metodologii. Inspiracją dla tej pracy, która płynęła właśnie z tego poziomu analizy była obserwacja pojawiających się metod badawczych analizujących opinie, odczucia, poglądy i doświadczenia badanych osób. Metody te określamy mianem metod jakościowych. Mimo ustrukturyzowanych narzędzi badawczych stwarzają przestrzeń do wyrażenia przez osobę badaną swojego subiektywnego zdania lub opinii. Podmiot jest traktowany jako źródło wiedzy, a nie jako jej deformacji, którą należy ominąć badając jedynie fakty dostępne przy obserwacji i poddające się analizie statystycznej. Na poziomie refleksji antropologicznej w prezentowanej pracy podejmuję wysiłek odpowiedzi na pytania jaka jest natura doświadczenia wewnętrznego i autorefleksji nad nim w perspektywie dociekań fenomenologów? Jakie założenia na temat ciała i jego percepcji są obecne w naukach społecznych o kulturze fizycznej? O jakie wątki mogą wzbogacić nauki o kulturze fizycznej fenomenologiczne kategorie „ciała autonomicznego”, „ciała upodmiotowionego” i „zintegrowanego podmiotu poznania”? Dlatego też na poziomie rozważań antropologicznych sięgnęłam po pisma autorów z nurtu fenomenologicznego, których ujęcie ciała, doświadczenia wewnętrznego i świadomości pozwala zrekonstruować antropologiczne podstawy milcząco zakładane, lecz wykorzystywane na poziomie stosowanych metod jakościowych. Odsłanianie owej antropologicznej perspektywy rozpoczęłam w pracy od Kartezjusza. Kanta, Hume'a, Locke’a, aby dokonać rekonstrukcji wspólnych cech, jakie prezentują w myśleniu o ciele. Zamknęłam je w określeniu „uprzedmiotowione ciało”. Zabieg ten pozwolił mi na wyłonienie cech ciała „uprzedmiotowionego”, a następnie na wskazanie ich konsekwencji na poziomie epistemicznym dla samego podmiotu. Główna z nich to „bierna subiektywność”, ciało i jego wrażenia są niedostępne dla podmiotu lub ignorowane, bowiem ciało przynależy do świata rzeczy i jest jedynie postrzegane jako element doświadczenia zewnętrznego. Ciało jest dostępne jedynie poza podmiotem, a to oznacza, że przysługują mu kategorie opisu jak każdej rzeczy zewnętrznej, czyli można je standaryzować, porównywać, a nawet tworzyć wzorce do powielania. Sięgając po dorobek fenomenologów chciałam przybliżyć ciało jako przedmiot oglądu wewnętrznego, doświadczenia wewnętrznego. Zaprezentowane poglądy są próbą włączenia ciała w sferę podmiotu w dwóch znaczeniach. Jedno z nich związane jest z kategorią „autonomii ciała”, która opisuje jego autonomiczne względem „ja” zdolności uczenia się (pamięć mięśniowa), interpretacji danych kinestetycznych i przestrzennych, reakcji odruchowych. Drugie znaczenie związane jest z kategorią „upodmiotowienia ciała” opisująca dane, którymi ciało przejawia się „ja” jako fenomen dostępny w doświadczeniu wewnętrznym. Rozważania dotyczące ciała w świetle fenomenologii, uzupełniają wizję medyczną, biologiczną ciała. Stanowią propozycję teoretyczną dla tych nauk, dla których wizja medyczna czy biologiczna ciała jest za uboga, by realizować swoje cele poznawcze i do nich zaliczam nauki społeczne o kulturze fizycznej. Z obszaru refleksji nad teorią nauki w prezentowanej pracy jest rozdział dotyczący pozaracjonalnych treści poznania. Nauka w swoich procedurach po pierwsze nadal drugoplanowo traktuje dane jakościowe dotyczące podmiotu, a po drugie najbardziej ceni sobie perspektywę intelektualną poznania, pomija i nie uwzględnia świata przeżywanego, nie poznaje bogactwa jakościowych, zmysłowych przeżyć cielesnych. Tymczasem ciało jest autonomicznym nośnikiem informacji odczytywanych na poziomie znaku, metafory, odczucia kinestetycznego, emocjonalnego fizycznego. Treści te nie będą mieć swojego miejsca w nauce, jeśli nie rozszerzymy definicji danych, które poddajemy i tak ostatecznie procesowi nazywania i ujmowania w pojęcia. Wyłonienie cech charakterystycznych dla opisu ciała w perspektywie fenomenologicznej, dostępnego w doświadczeniu wewnętrznym, to zabieg autorski i nowy w odniesieniu do kultury fizycznej. Pozwala on nazwać założenia dotyczące człowieka i jego ciała, przyjmowane często nieświadomie w teorii sportu, rekreacji, rehabilitacji i wychowania fizycznego. „Integracja podmiotu poznania” to koncepcja, w której opisany jest proces nabywania świadomości własnego ciała za pośrednictwem wrażeń kinestetycznych, przestrzennych, metafory ruchowej, percepcji swoich emocji. Uważam, że im więcej jest propozycji teoretycznych, które odsłaniają fenomen samopoznania, tym łatwiej będzie praktykom o inspiracje na poziomie konstruowania metod i rozwiązań, które te procesy będą inicjować w obszarach edukacji czy rehabilitacji.

Książka składa się z czterech części, ułożonych w logiczną całość, a mianowicie od rozważań na najwyższym szczeblu teoretycznej ogólności, rozważań filozoficznych i teologicznych, poprzez nauczanie społeczne Kościoła na temat kultury fizycznej oraz w sposób celowy wyodrębnione w jedną z części nauczanie Jana Pawła II, do postaw Kościoła katolickiego, na które składa się zarówno wiedza i stosunek emocjonalny hierarchii Kościoła do kultury fizycznej jak i praktyczne działania organizacyjne w dziedzinie kultury fizycznej. W pierwszej części zatytułowanej Kultura fizyczna w świetle filozofii i teologii zostało omówionych pięć zagadnień. Pierwsze z nich zostało poświęcone filozoficznym i teologicznym podstawom kultury fizycznej. Podstawy te zostały zarysowane w sposób chronologiczny na podstawie dorobku takich autorytetów chrześcijańskich jak Aureliusz Augustyn, Tomasz z Akwinu, J. Maritain, E. Gilson, E. Mounier oraz P. Teilhard de Chardin. Drugie dotyczy kwestii kultury fizycznej omawianej przez pryzmat archetypu chrześcijańskiego, innymi słowy, przez pryzmat chrześcijańskiej symboliki. Tutaj zostały przedstawione fundamentalne kwestie kultury fizycznej poprzez odwołanie się do pewnych wzorów, modeli chrześcijańskich, historycznie oddalonych w czasie, ale w porządku teologicznym aktualnych i mających zastosowanie w wyjaśnianiu współczesności. Trzecie poświęcone jest kwestiom etycznym rozpatrywanym w kontekście sportu. Tutaj zostały omówione zagadnienia szczegółowe z wykorzystaniem podziałów i charakterystycznej dla etyki terminologii. Zwrócono uwagę na potrzebę etyki w sporcie, omówiono rozumienie i przedmiot etyki sportu, czym jest moralna powinność, jaką rolę odgrywa sumienie, aby skoncentrować swą uwagę na metafizyce moralności w sporcie. Czwarte zagadnienie dotyczy kwestii zapomnianych już chyba w naukach społecznych o kulturze fizycznej, a mianowicie kwestii aretologicznych. Aretologia jest nauką o cnotach, którą z tak wielkim powodzeniem rozwijali nasi wielcy nauczyciele okresu starożytności greckiej, tacy jak Sokrates, Platon, Arystoteles, ale także w okresie średniowiecza Tomasz z Akwinu. To oni wypracowali zestaw cnót kardynalnych, które w życiu każdego człowieka, w tym także sportowca, winny być drogowskazami. Do nich z pewnością należą roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo. Rozważania kończą się próbą odpowiedzi na pytanie, czy sport potrzebuje aretologii? Piąte zagadnienie poświęcone jest omówieniu i ukazaniu sportu w świetle dwóch wielkich prądów myślowych w kulturze europejskiej, a mianowicie humanizmu antyteistycznego oraz humanizmu katolickiego. Okazuje się, że wymienione prądy, nie wnikając w uzasadnienia szczegółowe i analizując je pod kątem kultury fizycznej, nie są wobec siebie antynomiczne, ale w jakimś sensie komplementarne. Przynajmniej jeśli chodzi o warstwę argumentacyjną w wymiarze racjonalnym i ograniczoną do świata doczesnego. Argumentacja teologiczna nie ma charakteru opozycyjnego, ale wzmacniający i obudowujący kulturę fizyczną dodatkowymi wartościami, które ją wspierają i nobilitują. W części drugiej zatytułowanej Kultura fizyczna a społeczne nauczanie Kościoła pomieszczone zostały trzy zagadnienia. Pierwsze z nich dotyczy wyjaśnienia inspiracji biblijnych dla kultury fizycznej. Przedstawione zostały zapisy biblijne, interpretowane w duchu soborowym, które odnoszą się do podstawowych wartości kultury fizycznej. Ukazana została wartość ciała w kontekście kreacjonizmu bożego, w swej funkcji znakowej, a także w kontekście metafor św. Pawła. Drugie zagadnienie poświęcone zostało przedstawieniu poglądów papieży na kulturę fizyczną od Piusa X, poprzez Piusa XI, Piusa XII, Jana XXIII, Sobór Watykański II do Pawła VI. Ukazana w ten sposób została ewolucja poglądów papieży oraz Soboru względem kultury fizycznej. Nie tyle chodzi o zmianę stanowiska, bowiem zapoczątkowana przez Piusa X linia argumentacyjna, odwołująca się do zapisów Pisma świętego i nauki Doktorów Kościoła, pozostawała bez zmiany, ile raczej potwierdzanie przez kolejnych papieży wypracowanego, pozytywnego stanowiska wobec kultury fizycznej. Trzecie zagadnienie dotyczy prezentacji nauczania społecznego na temat kultury fizycznej episkopatów narodowych. Mamy tu do czynienia z nauczaniem na temat kultury fizycznej na poziomie kościołów narodowych, lokalnych. Omówionych zostało pięć listów pasterskich wydanych przez Episkopat Włoch, Portugalii i Polski (3 listy). Na część trzecią zatytułowaną Jana Pawła II wizja kultury fizycznej składają się cztery zagadnienia. W pierwszym z nich zostały przedstawione kwestie fundamentalne dla kultury fizycznej, takie jak: sport w kontekście dowartościowania świata doczesnego, sport w kontekście nobilitacji ludzkiego ciała, dowartościowanie ciała jako warunek nobilitacji sportu i sport w kontekście etyki. W drugim zagadnieniu podjęto próbę interpretacji uniwersalnego przesłania Jana Pawła II w odniesieniu do świata sportu. Tutaj wykorzystano nauczenie papieża podczas pielgrzymki do Polski w 1999 roku, która była najdłuższa i uznana za najbardziej sentymentalną. Skoncentrowano uwagę na takich wartościach jak sprawiedliwość, wiara, rozum, wolność, prawda, wychowanie, miłość, postęp, świętość i wiele innych, które omówiono w kontekście sportu. Trzecie zagadnienie dotyczy nauczania Jana Pawła II podczas Wielkiego Jubileuszu Sportowców Roku 2000. Obejmuje ono takie kwestie jak: sport w służbie rozwoju człowieka integralnego, sport jako szkoła ludzkich charakterów, sportowcy jako atleci ducha i zagrożenia dla sportu. Wszystkie wystąpienia Jana Pawła II, przesycone wielką mądrością i mistyką, były z jednej strony rachunkiem sumienia dla sportu, z drugiej natomiast modlitwą za sport. Czwarte, ostatnie zagadnienie zostało poświęcone koncepcji turystyki Jana Pawła II, który, dostrzegając dynamiczny rozwój tej dziedziny, widzi w niej szansę na humanizację i personalizację relacji międzyludzkich. Podejmuje kwestie ewangelizacji przez turystykę, budowania przyjaźni między ludźmi i narodami, solidarności z ubogimi, ekologicznych postaw ludzi, ale także zwraca uwagę na patologie turystyki. Na część czwartą zatytułowaną Postawy Kościoła wobec kultury fizycznej składają się cztery zagadnienia. Dwa z nich poświęcone zostały praktyce Kościoła rzymskokatolickiego w dziedzinie kultury fizycznej, wyrażającej się z jednej strony w organizacji i działalności stowarzyszeń kultury fizycznej, z drugiej natomiast na praktycznych działaniach Kościoła mających na celu dokonanie swoistej sanacji sportu. Dwa kolejne zagadnienia dotyczą postaw wobec kultury fizycznej Kościoła hierarchicznego. Dotyczy to zarówno członków Episkopatu Polski, księży diecezjalnych i zakonnych, ale także nielicznej zbiorowości świeckich. Omówione także zostały postawy najmłodszej części hierarchii Kościoła rzymskokatolickiego w stosunku do interesującej nas dziedziny, a mianowicie postawy alumnów wyższych seminariów duchownych Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce. Tak skonstruowana całość ma zasygnalizowany wcześniej pewien logiczny porządek, choć świadomi jesteśmy jej słabych punktów i niedoskonałości. Polegają one przede wszystkim na asymetryczności omawianych problemów, zarówno jeśli chodzi o obszerność wywodu jak i merytoryczne pogłębienie prowadzonych analiz. Nie uwzględniono ponadto wszystkich możliwych pól analizy. W sposób bardzo ograniczony potraktowano kwestie chrześcijańskiego wychowania do kultury fizycznej, nie uwzględniono także znaczących systemów wypracowanych w ramach zgromadzeń zakonnych, jak choćby pijarskiego czy salezjańskiego. Są i inne drobniejsze niedociągnięcia i uchybienia, które uważny czytelnik z łatwością wychwyci. Niezależnie od wszystkiego, wiedzieć należy, że jest to pierwsza próba w Polsce tak kompleksowego ujęcia zagadnienia. Wcześniej ukazały się na naszym rynku wydawniczym prace napisane z pozycji filozofii autorstwa ks. S. Kowalczyka, J. Kosiewicza, M. Mylika oraz rozdziały książkowe ks. M. Krąpca, z pozycji teologii ks. J. Cygana, ks. H. Skorowskiego, ks. M. Graczyka, A. Smolenia, ks. F. Siega, ks. P. Kasiłowskiego, ks. A. Potockiego, ks. Z. Łyko, z pozycji pedagogiki ks. K. Misiaszka, A. Pawłuckiego, ks. J. Marszałka, ks. J. Niewęgłowskiego, M. Barlak, ks. R. Pawlasa, ks. S. Chrobaka, ks. J. Jońca, z pozycji historii M. Ponczka i E. Małolepszego. Autor pracy zajmuje się niniejszą problematyką od blisko 30 lat, a zadebiutował swoim pierwszym tekstem w 1985 roku zatytułowanym Ontologiczne wyznaczniki aksjologii ludzkiego ciała we współczesnej filozofii i teologii katolickiej, zamieszczonym w Roczniku Teologicznym ChAT. Ukazał tym samym niejako nowy obszar prowadzenia badań naukowych z pozycji nauk społecznych o kulturze fizycznej.

Prezentowana praca zbiorowa zawiera spory ładunek intelektualny oraz poznawczy odnoszący się do niemieckiej rzeczywistości społecznej kilkanaście lat po połączeniu obu części tego kraju. Praca zawiera bardzo bogatą bibliografię umieszczoną po tekstach poszczególnych autorów. Informacja ta jest ważna dla studiujących politykę społeczną w sposób pogłębiony; dzięki temu studium można bez trudu dotrzeć do ważnych postaci – prekursorów polityki społecznej, którzy odcisnęli intelektualne piętno na tej dyscyplinie w ostatnich dekadach.

Niniejsza publikacja jest przekładem z języka francuskiego pracy zbiorowej prezentującej dorobek debaty wybitnych ekspertów i praktyków w dziedzinie francuskiej polityki rodzinnej: naukowców, urzędników odpowiedzialnych za politykę rodzinną, członków stowarzyszeń i decydentów. Francuski model polityki rodzinnej – a dokładnie, polityk rodzinnych – jest często uważany, zarówno w kraju, jak i za granicą, za najbardziej czytelny w Europie.

Książka jest zbiorem artykułów z zakresu badań nad przedsiębiorczością społeczną, prowadzonych i opisanych przez badaczy z kilku krajów europejskich oraz Stanów Zjednoczonych. Teksty zgromadzone w książce podejmują wiele zagadnień i wątków: od dyskusji definicyjnych nad pojęciami z dziedziny przedsiębiorczości społecznej, wytyczaniem dalszych ścieżek badawczych, poprzez dyskusję nad czynnikami wpływającymi na decyzje o podjęciu się realizacji przedsięwzięć z zakresu przedsiębiorczości po opisy przykładowych przedsięwzięć, wykorzystujących zdobycze technologiczne, czy działających na rzecz ekologii i innych milenijnych celów rozwoju.

Prezentowana książka jest wieloaspektowym i pogłębionym studium dotyczącym nowego spojrzenia na politykę społeczną, zgodnie z którym nie jest ona utożsamiana tylko i wyłącznie z państwem i sektorem publicznym. Autorzy skupili się na ukazaniu różnorodności producentów i dostawców usług społecznych, sposobów wielopoziomowego finansowania i wielosektorowego zarządzania zadaniami społecznymi.

W prezentowanej książce Almog rozdziela wielokulturowy Izrael, poszczególne społeczności izraelskie, na siedem grup – sektorów: 5 żydowskich i dwie nieżydowskie. Pierwszą grupą są weterani, pochodzący głównie z Europy i Ameryk, aszkenazyjczycy, w większości niereligijni, świeccy a nawet ateiści. Do grupy tej należy pierwsze, drugie, trzecie i czwarte pokolenie. Liczy ona ok 3,3 mln osób. Druga grupa to społeczność religijno-narodowa, można dodać: syjonistyczno-narodowa, głównie złożona z aszkenazyjczków. Liczy ona od 600 do 800 tys. Trzecią są ultraortodoksyjni Żydzi, pochodzący w większości z krajów północnej Afryki i bliskiego Wschodu (nazywani są mizrachim, czasami sefardim) – ok. 800 tysięcy. Czwarty sektor – imigranci z byłego Związku Radzieckiego to ok. 1 mln 200 tys. Piąty sektor – Żydzi Etiopscy, kolejne 120 tys. to żydowskie sektory. W nieżydowskich, w sektorze szósty m, znajdują się Palestyńscy Arabowie mieszkający w państwie Izrael. Jest ich ok 1 mln 300 tys. (muzułmanów, chrześcijan i innych). Siódmy sektor to społeczeństwo druzyjskie – 120 tys.