Sortowanie
Źródło opisu
IBUK Libra
(56)
Forma i typ
E-booki
(56)
Autor
Pawlikowska-Piechotka Anna
(7)
Nowocień Jerzy
(5)
Wojciechowska Małgorzata
(5)
Lenartowicz Michał
(3)
Antos Elżbieta
(2)
Dziubiński Zbigniew
(2)
Femiak Joanna
(2)
Jankowski Krzysztof W
(2)
Kozdroń Ewa
(2)
Krynicki Bartłomiej
(2)
Kuk Anna
(2)
Oleksiejuk Jacek
(2)
Piechotka Maciej
(2)
Piekarski Stanisław
(2)
Płoszaj Katarzyna
(2)
Łopuszańska-Dawid Monika
(2)
Łuczak Maciej
(2)
Adamczyk Jakub
(1)
Adamczyk Jakub Grzegorz
(1)
Bondarowicz Marian
(1)
Ciok Anna
(1)
Czechowski Marcin
(1)
Firek Wiesław
(1)
Gajda Robert
(1)
Gajewski Jan
(1)
Godlewska Anna
(1)
Gryko Karol
(1)
Izabela Rutkowska
(1)
Kopiczko Anna
(1)
Krawczyk Zbigniew
(1)
Kruszewski Artur
(1)
Kuźmicki Stanisław
(1)
Leś Anna
(1)
Majdak Piotr
(1)
Mastalerz Andrzej
(1)
Mazurkiewicz-Pizło Anna
(1)
Mikicin Mirosław
(1)
Mogiła-Lisowska Jolanta
(1)
Molik Bartosz
(1)
Mosz Jakub
(1)
Niedzielska Ewa
(1)
Ostrowska-Tryzno Anna
(1)
Piotrowska Joanna
(1)
Piątkowska Monika
(1)
Potrzuski Kamil Bartosz
(1)
Płoskonka Przemysław
(1)
Rymarczyk Piotr
(1)
Samełko Aleksandra
(1)
Skowroński Waldemar
(1)
Staniszewski Michał
(1)
Staniszewski Tadeusz
(1)
Stopczyński Marek
(1)
Wiśniewski Andrzej
(1)
Wychowański Michał
(1)
Zagdańska Joanna
(1)
Zuchora Krzysztof
(1)
zbiorowe Opracowanie
(1)
Śledziewski Dariusz
(1)
Śniegocka Magdalena
(1)
Rok wydania
2020 - 2024
(18)
2010 - 2019
(29)
2000 - 2009
(8)
Kraj wydania
Polska
(55)
Język
polski
(54)
angielski
(1)
56 wyników Filtruj
E-book
W koszyku
Forma i typ
Postęp w sporcie jest w coraz większym stopniu związany z wykorzystaniem nowych osiągnięć techniki, zwiększających możliwości skutecznego, wszechstronnego wspierania sportowca. Obecnie zakres posiadanej wiedzy na temat diagnozowania efektów treningu jest na tyle szeroki, że posiadamy wiele szczegółowych narzędzi pozwalających na monitoring treningu zarówno w warunkach laboratoryjnych, jak i terenowych. Są to jednakże rozwiązania bardzo szczegółowe, obrazujące zazwyczaj niewielki obszar oceny efektów treningu. Szczególnego znaczenia nabieraj zatem rozwiązania kompleksowe – pozwalające na szybkie i skuteczne gromadzenie informacji. W aspekcie poznawczym jako ogólny cel pracy postawiono próbę określenia możliwości zastosowania termografii do oceny gotowości wysiłkowej sportowców oraz osób nietrenujących. W aspekcie aplikacyjnym, celem badań było stworzenie metodycznych podstaw badań z wykorzystaniem termografii, dla oceny gotowości wysiłkowej. Cele szczegółowe dotyczyły czterech zagadnień: 1. Oceny wpływu różnych form rozgrzewki na zdolność wysiłkową; 2. Określenia typowych reakcji termalnych organizmu poddanego wysiłkowi fizycznemu o różnej objętości, intensywności i charakterze pracy; 3. Możliwości zastosowania termografii jako nieinwazyjnej metody oceny szybkości i skuteczności regeneracji po wysiłku o intensywności maksymalnej; 4. Poszukiwania relacji pomiędzy portretem termalnym sportowca a poziomem jego wydolności tlenowej oraz oceny skuteczności mechanizmów termoregulacji za pomocą termowizji. W realizacji badań oparto się na podstawowych założeniach wyjściowych, że reakcja termiczna organizmu na podjęty wysiłek fizyczny jest zależna od treści ćwiczeń, charakteru i intensywności pracy oraz pozwala na weryfikację gotowości wysiłkowej. Jak również, że jest ona związana z wydolnością oraz sprawnością mechanizmów termoregulacji. W toku badań oceniających możliwości monitorowania treningu przy pomocy obrazowania termograficznego wzięło udział 109 osób, wśród których znalazły się grupy nietrenujących mężczyzn i kobiet, a także sportowcy: wioślarze, zawodniczki piłki ręcznej i piłki siatkowej. W badaniach dla oceny reakcji termicznych organizmu wykorzystano metodę obrazowania termograficznego. Uzyskane wyniki wykazały, że zależność pomiędzy
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu choroby uznawane obecnie za schorzenia cywilizacyjne nie występowały tak często jak obecnie. Współcześnie zachorowania na cukrzycę, nowotwory, de-presję czy problem otyłości i narkomanii stały się tak powszechne, że poza nowoczesnymi i skutecznymi terapiami, sposobem na zahamowanie tego trendu wydaje się być przede wszystkim stosowana profilaktyka oraz edukacja zdrowotna. Różnorodne sposoby leczenia oraz pojawiające się społeczne mody dotyczące stylu życia sprawiają, że człowiek staje się zagubiony w wielości różnorakich, często sprzecznych ze sobą informacji. Powszechnie dostępne fakty na temat leczenia i diagnostyki, które mogą być pozyskiwane z niesprawdzonych źródeł, wyrządza-ją czasem zainteresowanym więcej szkody niż pożytku. Przedstawiciele środowiska medycznego nierzadko muszą walczyć nie tylko z brakiem wiedzy swoich pacjentów, ale także z wiedzą zdobytą w sposób nieprofesjonalny, która fałszywie przedstawia fakty i w konsekwencji staje się groźnym narzędziem. W takiej sytuacji tylko sprawdzona wiedza, poparta badaniami i oparta na dowodach naukowych, może być dla medyków różnych specjalności wskazówką do profesjonalnego postępowania ze swoimi podopiecznymi Opracowanie zostało przygotowane przez autorów, profesjonalistów i praktyków z różnych ośrodków naukowych, którzy analizując problematykę zdrowia i choroby przedstawiają najważniejsze zagadnienia przez pryzmat profilaktyki i edukacji zdrowotnej. Monografia została podzielona na dwie części. W pierwszej, dotyczącej zagadnień związanych z profilaktyką i edukacją zdrowotną dzieci i młodzieży, zostały zaprezentowane ważne aspekty opieki nad dzieckiem od momentu narodzenia, oraz omówiono udział pielęgniarki w propagowaniu kar-mienia naturalnego oraz funkcji edukacyjnej w zakresie szczepień ochronnych. Przedstawiono także aktualne problemy zdrowotne dzieci i młodzież w środowisku nauczania i wychowania, jakimi są alergie, otyłość oraz szerzący się problem społeczny narkomanii. Część druga monografii porusza aktualne zagadnienia profilaktyki i edukacji zdrowotnej osób dorosłych. Przybliżone zostały tutaj zagadnienia związane z pielęgniarstwem transplantacyjnym w zakresie pielęgniarskiej opieki okołotransplantacyjnej oraz przedstawiono główne założenia edukacji związanej z higieną stomatologiczną osób przygotowujących się do prze-szczepu narządowego i po zabiegu. Przeanalizowano wiedzę pacjentów po operacjach torakochiurgicznych na temat czynników ryzyka onkologicznych schorzeń płuc. Zwrócono uwagę na niezwykle ważny problem współczesnej medycyny, jakim jest prawo każdego człowieka do samodecydowania w zetknięciu z obowiązkiem ratowania życia pacjenta przez personel medyczny. Omówiono także procesy jakie zachodzą w rodzinie na skutek wystąpienia u jednego z jej członków nieuleczalnej choroby oraz wyzwania jakie stoją przed rodziną od momentu wy-krycia choroby, diagnostyki, procesu leczenia aż do śmierci pacjenta. Opisano istotność procesu edukacji zdrowotnej prowadzonej przez pielęgniarki na oddziałach zabiegowych. Omówiono i scharakteryzowano postawy społeczne wobec osób cierpiących na jedną z chorób cywilizacyjnych - depresję oraz poruszono tematykę stygmatyzacji i konieczności wsparcia oraz terapii osób, których krąg powiększa się z roku na rok. Opisano problem mobbingu w środowisku pracy oraz jego destrukcyjny wpływ na polskie pielęgniarstwo. Poruszono także zagadnienia związane z leczeniem i rehabilitacją osób trenujących siatkówkę, które doznały urazu stawy skokowego.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Ostatnie lata, zdominowane przez tematykę pandemii COVID-19, mają ścisłe od-bicie w codziennej praktyce medycznej. Konieczność szybkich i elastycznych zmian w środowisku medycznym, spowodowanych pandemią, oraz konieczność przedefiniowania ról zawodowych wpłynęła na personel medyczny i pacjentów objętych opieką. Skutki ekonomiczne, społeczne i zdrowotne tych wydarzeń są mocno zarysowane i jak prognozują specjaliści – będą odczuwane przez wiele lat. Zaprezentowane w opracowaniu prace ukazują szeroką tematykę, związaną w głównej mierze z wyzwaniami pracowników ochrony zdrowia w zakresie realizacji świadczeń zdrowotnych, zarówno w okresie pandemii, jak i w codziennej praktyce klinicznej. Monografia została podzielona na trzy części, w pierwszej - dotyczącej wyzwań pracowników ochrony zdrowia w dobie pandemii COVID-19 - przedstawiono najważniejsze zagadnienia związane z pracą profesjonalistów medycznych w obliczu nowego, niespodziewanego wyzwania zdrowotnego - pandemii COVID-19 - na życie personelu pielęgniarskiego oraz wpływ pracy w szpitalu covidowym na zdrowie i życie personelu pielęgniarskiego. Zawarto także zagadnienia kliniczne opisujące występowanie epizodów zatorowo-zakrzepowych u pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19 oraz charakterystykę opieki okołoporodowej w trakcie trwania pandemii. Pamiętając o tym, że zachorowania na COVID-19 nie spowodowały zniknięcia innych, aktualnych problemów medycznych, opisano także bieżące tematy zdrowotne. Przeanalizowano także wiedzę osób podróżujących na temat chorób tropikalnych i zakaźnych oraz problematykę autonomii i autorytetu w pielęgniarstwie. Część druga monografii zawiera prace badawcze i przeglądowe dotyczące podmiotowości pacjenta podczas udzielania świadczeń zdrowotnych przez zespół pielęgniarski oraz innych specjalistów medycznych. Poruszono zagadnienia związane z problemami kardiologicznymi, niewydolnością nerek, dializoterapią i leczeniem nerkozastępczym, majaczeniem czy zespołem metabolicznym w praktyce pielęgniarskiej. W tej części monografii opisano zagrożenia zdrowotne personelu medycznego na oddziałach chirurgicznych i intensywnej terapii, scharakteryzowano wizerunek społeczny fizjoterapeuty oraz opisano wpływ multimediów jako narzędzia w pracy pielęgniarki. Trzecia część monografii zawiera głównie prace w formie studium przypadku, charakteryzujące różnorakie problemy pielęgnacyjne pacjentów, a autorskie propozycje ich rozwiązania są przykładami dobrej praktyki w zakresie leczenia i pielęgnowania. Mam nadzieję, że zagadnienia związane z wyzwaniami pracowników ochrony zdrowia w zakresie realizacji świadczeń zdrowotnych, będą dla Państwa ciekawe, a każdy z czytelników znajdzie w tym opracowaniu wiele ciekawych informacji, pozwalających na poszerzenie swojej wiedzy.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
O edukacyjnej roli zabawy Na edukacyjne walory zabaw wskazywano już w ustawach i raportach Komisji Edukacji Narodowej. Owe zalecenia Komisji znalazły teoretyczne odbicie dziele Jędrzeja Śniadeckiego „O fizycznym wychowaniu dzieci”, w którym wiele uwagi poświęcił autor zabawie, upatrując w niej skuteczny środek w procesie umysłowego, moralnego i fizycznego wychowania dzieci. W ujęciu Władysława Osmolskiego zabawy ruchowe są szkołą życia dla młodzieży, sposobiącą ją do uczestnictwa w grupach społecznych. Zygmunt Gilewicz mówiąc o zabawie i jej roli w procesie wychowania wyraził pogląd, iż poprzez systematyczne uczestnictwo dzieci i młodzieży w zabawach i grach ruchowych wzrasta poczucie ich własnych możliwości i wartości. Zdaniem Romana Trześniowskiego zabawa towarzyszy człowiekowi w całym jego rozwoju osobniczym, a zwłaszcza w dzieciństwie i młodości. Barwi jego życie. Czyni je radosnym i przyjemnym. Wywołuje uczucie odprężenia i wypoczynku. Sprzyja ogólnemu wychowaniu i zdobywaniu wiedzy. O edukacyjnych i zdrowotnych walorach zabaw i gier ruchowych piszą Marian Bondarowicz i Tadeusz Staniszewski w „Podstawach teorii i metodyki zabaw i gier ruchowych”. Jednym z przejawów dojrzałości dziecka są – zdaniem autorów - jego umiejętności motoryczne, które w sposób najbardziej właściwy rozwijają się w toku kontaktów dziecka z różnymi formami zabaw i gier ruchowych. Mamy zatem pierwszy z aktywów tej pracy, a mianowicie jej edukacyjny wymiar. Drugą, równie czytelną zaletą są niewątpliwie kompetencje autorów. Przy czym są to kompetencje pełne - obustronne. Z jednej strony są oni autentycznymi znawcami omawianego zagadnienia. Będąc nauczycielami akademickimi dysponują dużym zasobem wiedzy teoretycznej, czemu dali wyraz w rozdziale l, mówiąc o wszechstronnym oddziaływaniu zabaw i gier ruchowych na rozwój człowieka w ontogenezie. Z drugiej strony obaj autorzy dysponują silnym punktem odniesienia do praktyki szkolnej, są bowiem wytrawnymi praktykami, dobrze wpisującymi się w zmieniającą się rzeczywistość edukacyjną. Dali temu wyraz w dalszej części opracowania /rozdz.2 i 3/, w której przybliżają czytelnikowi warsztat pracy pedagogicznej z uwzględnieniem jego warstwy podmiotowej i przedmiotowej. Płaszczyzną wyjściową do tych rozważań było założenie autorów, iż nowatorski warsztat pracy nauczyciela powinien zajmować z definicji i z konieczności kluczową pozycję w zmieniającej się rzeczywistości edukacyjnej. Dlatego też druga część książki ogniskuje się wokół metodyki nauczania zabaw i gier ruchowych, gier drużynowych, metodyki prowadzenia tych form aktywności ruchowej oraz lekcji jako podstawowej jednostki metodycznej w procesie nauczania. Wartość tych treści uwidacznia się w – niniejszym opracowaniu - w nowatorskich akcentach odnoszących się do autorskich toków i konspektów lekcyjnych, programów nauczania oraz metodyki nauczania i organizacji lekcji. Dalsze fragmenty książki koncentrują się wokół zastosowania zabaw i gier ruchowych w imprezach rekreacyjne - sportowych w różnych kręgach oddziaływań edukacyjnych /szkoła, środowisko pozaszkolne, instytucje organizujące czas wolny dzieci i młodzieży/. W końcowych fragmentach opracowania znajdujemy informacje na temat organizacji turniejów sportowych. Natomiast na końcu każdego rozdziału zamieszczone są pytania kontrolne pozwalające czytelnikowi na samoocenę i samokontrolę nabytych wiadomości i umiejętności.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Prezentowana książka dotyczy sportu i karier profesjonalnych sportowców we współczesnym zglobalizowanym świecie. Skupiamy się w niej na ruchliwości przestrzennej i zawodowej sportowców w mniej badanej pod tym względem dyscyplinie takiej jak tenis stołowy. Zjawisko migracji, jej politycznych, ekonomicznych i kulturowych przyczyn oraz konsekwencji stanowi obecnie ważny przedmiot badań naukowych, dyskusji politycznych i codziennych dyskusji osób, które obserwują kulturowe i społeczne przemiany swoich społeczności. Analizy migracji dotyczą także kultury fizycznej i sportu, i dotyczą m.in. oceny potencjału integracyjnego sportu dla imigrantów, jego roli w procesach ich adaptacji i asymilacji do nowych uwarunkowań społeczno-kulturowych w kraju docelowym migracji oraz badań stopnia umiędzynarodowienia klubowych rozgrywek sportowych, migracji zarobkowych trenerów, czy wreszcie coraz częstszych zmian obywatelstwa sportowców, podyktowanych przyczynami merkantylnymi. W książce przedstawione są wyniki badań empirycznych zagranicznych zawodników zatrudnionych w najwyższej męskiej i kobiecej lidze tenisa stołowego oraz współpracujących z nimi trenerów. W badaniach zastosowano standaryzowany kwestionariusz wywiadu, dotyczący charakterystyki społecznej i sportowej badanych oraz indywidualne wywiady pogłębione z zagranicznymi zawodnikami i trenerami. W pracy dokonano analiz strategii pozyskiwania i zasad zatrudniania zagranicznych zawodników w polskich klubach tenisa stołowego, motywów przyjazdów zagranicznych zawodników do Polski, sportowe losy badanych zawodników przed przyjazdem do Polski, postrzegane przez badanych różnice pomiędzy systemami szkolenia sportowego, problemy adaptacji zawodników do życia i pracy w Polsce oraz opinii na temat wpływu ich obecności na polski tenis stołowy. Anna Ciok jest pracownikiem Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Warszawskiego i trenerem badmintona. Michał Lenartowicz jest pracownikiem Katedry Nauk Humanistycznych i Społecznych AWF Warszawa i specjalizuje się w społecznych badaniach sportu i kultury fizycznej. Jest także autorem książki Klasowe uwarunkowania sportu i rekreacji ruchowej z perspektywy teorii Pierre’a Bourdieu (2012), współautorem (wraz z J. Moszem) książki Stadiony i widowiska. Społeczne przestrzenie sportu (2018; Wydawnictwo Naukowe Scholar) i współredaktorem (wraz z Z. Dziubińskim i Z. Krawczykiem) podręcznika dotyczącego socjologii sportu i kultury fizycznej pt. Socjologia kultury fizycznej (2019).
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Zeszyt metodyczny został przygotowany w ramach projektu badań statutowych realizowanych w AWF Warszawa temat: wpływ warsztatów z wykorzystaniem elementów metody Video Interaction Training i treningu interpersonalnego na rozwój kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej przyszłych nauczycieli wychowania fizycznego. Głównym adresatem publikacji są studenci kierunków nauczycielskich i trenerskich w uczelniach kształcących specjalistów kultury fizycznej oraz pracujący już nauczyciele wychowania fizycznego i trenerzy sportu, dla których może ona być użytecznym narzędziem w ich samokształceniu. Mamy także nadzieję, że nasze przemyślenia spotkają się z zainteresowaniem nauczycieli akademickich, szczególnie tych, którzy zajmują się edukacją kandydatów na wychowawców dzieci i młodzieży. Zeszyt służy za środek dydaktyczny w warsztatach umiejętności społecznych realizowanych w ramach programu studiów licencjackich w AWF Warszawa na kierunkach: Wychowanie Fizyczne i Sport. Takie jego wykorzystanie wydaje się najbardziej efektywne – jest to główny cel przygotowania tego opracowania. Zagadnienie kompetencji nauczycieli ma bardzo bogatą literaturę. Zawsze stanowiło centralny obszar badawczy pedagogiki (pedeutologii), a także psychologii wychowania oraz filozofii wychowania rozwijanych w paradygmacie humanistycznym. W badaniach i na drodze spekulacji wypracowano wiele klasyfikacji nauczycielskich dyspozycji zawodowych. Ich analiza pozwala wskazać na dwie główne kategorie: kompetencje instrumentalne (przedmiotowe) i kompetencje pedagogiczno-moralne (zawodowe). Te pierwsze zależą od umiejętności, sprawności i opanowanych przez nauczyciela wiadomości – ich posiadanie zabezpiecza metodyczno-organizacyjną sferę nauczania, są dość dobrze rozwijane w trakcie studiów i wszelkiego rodzaju szkoleń. Kompetencje pedagogiczno-moralne związane z zadaniami kształtowania postaw i przekonań uczniów, ich sytemu wartości – zależą od poziomu przygotowania psychologicznego, pedagogicznego i etyczno-kulturowego nauczyciela, są zdecydowanie rzadziej uwzględniane i w mniejszym stopniu realizowane w programach kształcenia na wydziałach pedagogicznych. Przedstawione w tym opracowaniu kompetencje społeczne i inteligencja emocjonalna stanowią drugi z wymieniony typów kompetencji nauczyciela. W przekonaniu wielu autorów, sukces zawodowy nauczyciela zależy od optymalnego rozwoju u niego wszystkich wyżej wymienionych kompetencji. Sukces ten przejawia się zarówno w efektach dydaktyczno-wychowawczych osiągniętych u uczniów, jak i w rozwoju samego nauczyciela – jego warsztatu dydaktyczno-wychowawczego, osobowości i zdrowia psycho-społecznego w całej karierze zawodowej. Kompetencje społeczne i inteligencja emocjonalna stanowią dużą wartość w warsztacie zawodowym pedagoga, szczególnie w przypadku nauczyciela wychowania fizycznego i trenera sportu. Dzięki nim, specjaliści ci mogą efektywnie stosować metody dydaktyczne, organizować grupę, rozpoznawać trudności, kształtować postawy uczniów wobec przedmiotu, a także modelować te kompetencje u swoich podopiecznych – działać przykładem osobistym. Dzieje się tak dlatego, że dzięki kompetencjom społecznym i inteligencji emocjonalnej nauczyciel buduje z wychowankiem przestrzeń na dialog, zrozumienie, współpracę a to, jest niezbędnym warunkiem otwarcia się ucznia na doświadczenia edukacyjne – przyjęcie proponowanych treści. W rezultacie osiągana jest zupełnie inna, wyższa jakość kształcenia. W treści zeszytu omówiliśmy istotę i uwarunkowania rozwoju kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej. Wskazaliśmy na role tych dyspozycji w pracy nauczycieli wychowania fizycznego i trenerów sportu. Zamieściliśmy także materiał dydaktyczny pochodzący ze zrealizowanych ze studentami kierunku wychowanie fizyczne warsztatów psychologiczno-pedagogicznych poświęconych rozwojowi kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej. Zeszyt nie zawiera natomiast gotowych osnów zajęć warsztatowych. Uważamy bowiem, że omawiana dziedzina wymyka się sztampie, standaryzacji – jeżeli w ogóle jakikolwiek rozwój i kształcenie mogą być ujęte w sztywną procedurę – dlatego podejmowanie prób kształtowania tych dyspozycji (zarówno u siebie jak i u innych) musi przebiegać z uwzględnieniem potrzeb i możliwości zaangażowanych podmiotów oraz warunków organizacyjnych tego procesu. Mamy nadzieję, że wszystko to zostało jasno wyjaśnione w tekście. Czytelników serdecznie prosimy o opinie na temat podjętego zagadnienia. Jesteśmy bardzo zainteresowani rozwojem naszego warsztatu zawodowego, jak również budowaniem dialogu służącego rozwojowi kompetencji społecznych nauczycieli.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Książka składa się z czterech części, ułożonych w logiczną całość, a mianowicie od rozważań na najwyższym szczeblu teoretycznej ogólności, rozważań filozoficznych i teologicznych, poprzez nauczanie społeczne Kościoła na temat kultury fizycznej oraz w sposób celowy wyodrębnione w jedną z części nauczanie Jana Pawła II, do postaw Kościoła katolickiego, na które składa się zarówno wiedza i stosunek emocjonalny hierarchii Kościoła do kultury fizycznej jak i praktyczne działania organizacyjne w dziedzinie kultury fizycznej. W pierwszej części zatytułowanej Kultura fizyczna w świetle filozofii i teologii zostało omówionych pięć zagadnień. Pierwsze z nich zostało poświęcone filozoficznym i teologicznym podstawom kultury fizycznej. Podstawy te zostały zarysowane w sposób chronologiczny na podstawie dorobku takich autorytetów chrześcijańskich jak Aureliusz Augustyn, Tomasz z Akwinu, J. Maritain, E. Gilson, E. Mounier oraz P. Teilhard de Chardin. Drugie dotyczy kwestii kultury fizycznej omawianej przez pryzmat archetypu chrześcijańskiego, innymi słowy, przez pryzmat chrześcijańskiej symboliki. Tutaj zostały przedstawione fundamentalne kwestie kultury fizycznej poprzez odwołanie się do pewnych wzorów, modeli chrześcijańskich, historycznie oddalonych w czasie, ale w porządku teologicznym aktualnych i mających zastosowanie w wyjaśnianiu współczesności. Trzecie poświęcone jest kwestiom etycznym rozpatrywanym w kontekście sportu. Tutaj zostały omówione zagadnienia szczegółowe z wykorzystaniem podziałów i charakterystycznej dla etyki terminologii. Zwrócono uwagę na potrzebę etyki w sporcie, omówiono rozumienie i przedmiot etyki sportu, czym jest moralna powinność, jaką rolę odgrywa sumienie, aby skoncentrować swą uwagę na metafizyce moralności w sporcie. Czwarte zagadnienie dotyczy kwestii zapomnianych już chyba w naukach społecznych o kulturze fizycznej, a mianowicie kwestii aretologicznych. Aretologia jest nauką o cnotach, którą z tak wielkim powodzeniem rozwijali nasi wielcy nauczyciele okresu starożytności greckiej, tacy jak Sokrates, Platon, Arystoteles, ale także w okresie średniowiecza Tomasz z Akwinu. To oni wypracowali zestaw cnót kardynalnych, które w życiu każdego człowieka, w tym także sportowca, winny być drogowskazami. Do nich z pewnością należą roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo. Rozważania kończą się próbą odpowiedzi na pytanie, czy sport potrzebuje aretologii? Piąte zagadnienie poświęcone jest omówieniu i ukazaniu sportu w świetle dwóch wielkich prądów myślowych w kulturze europejskiej, a mianowicie humanizmu antyteistycznego oraz humanizmu katolickiego. Okazuje się, że wymienione prądy, nie wnikając w uzasadnienia szczegółowe i analizując je pod kątem kultury fizycznej, nie są wobec siebie antynomiczne, ale w jakimś sensie komplementarne. Przynajmniej jeśli chodzi o warstwę argumentacyjną w wymiarze racjonalnym i ograniczoną do świata doczesnego. Argumentacja teologiczna nie ma charakteru opozycyjnego, ale wzmacniający i obudowujący kulturę fizyczną dodatkowymi wartościami, które ją wspierają i nobilitują. W części drugiej zatytułowanej Kultura fizyczna a społeczne nauczanie Kościoła pomieszczone zostały trzy zagadnienia. Pierwsze z nich dotyczy wyjaśnienia inspiracji biblijnych dla kultury fizycznej. Przedstawione zostały zapisy biblijne, interpretowane w duchu soborowym, które odnoszą się do podstawowych wartości kultury fizycznej. Ukazana została wartość ciała w kontekście kreacjonizmu bożego, w swej funkcji znakowej, a także w kontekście metafor św. Pawła. Drugie zagadnienie poświęcone zostało przedstawieniu poglądów papieży na kulturę fizyczną od Piusa X, poprzez Piusa XI, Piusa XII, Jana XXIII, Sobór Watykański II do Pawła VI. Ukazana w ten sposób została ewolucja poglądów papieży oraz Soboru względem kultury fizycznej. Nie tyle chodzi o zmianę stanowiska, bowiem zapoczątkowana przez Piusa X linia argumentacyjna, odwołująca się do zapisów Pisma świętego i nauki Doktorów Kościoła, pozostawała bez zmiany, ile raczej potwierdzanie przez kolejnych papieży wypracowanego, pozytywnego stanowiska wobec kultury fizycznej. Trzecie zagadnienie dotyczy prezentacji nauczania społecznego na temat kultury fizycznej episkopatów narodowych. Mamy tu do czynienia z nauczaniem na temat kultury fizycznej na poziomie kościołów narodowych, lokalnych. Omówionych zostało pięć listów pasterskich wydanych przez Episkopat Włoch, Portugalii i Polski (3 listy). Na część trzecią zatytułowaną Jana Pawła II wizja kultury fizycznej składają się cztery zagadnienia. W pierwszym z nich zostały przedstawione kwestie fundamentalne dla kultury fizycznej, takie jak: sport w kontekście dowartościowania świata doczesnego, sport w kontekście nobilitacji ludzkiego ciała, dowartościowanie ciała jako warunek nobilitacji sportu i sport w kontekście etyki. W drugim zagadnieniu podjęto próbę interpretacji uniwersalnego przesłania Jana Pawła II w odniesieniu do świata sportu. Tutaj wykorzystano nauczenie papieża podczas pielgrzymki do Polski w 1999 roku, która była najdłuższa i uznana za najbardziej sentymentalną. Skoncentrowano uwagę na takich wartościach jak sprawiedliwość, wiara, rozum, wolność, prawda, wychowanie, miłość, postęp, świętość i wiele innych, które omówiono w kontekście sportu. Trzecie zagadnienie dotyczy nauczania Jana Pawła II podczas Wielkiego Jubileuszu Sportowców Roku 2000. Obejmuje ono takie kwestie jak: sport w służbie rozwoju człowieka integralnego, sport jako szkoła ludzkich charakterów, sportowcy jako atleci ducha i zagrożenia dla sportu. Wszystkie wystąpienia Jana Pawła II, przesycone wielką mądrością i mistyką, były z jednej strony rachunkiem sumienia dla sportu, z drugiej natomiast modlitwą za sport. Czwarte, ostatnie zagadnienie zostało poświęcone koncepcji turystyki Jana Pawła II, który, dostrzegając dynamiczny rozwój tej dziedziny, widzi w niej szansę na humanizację i personalizację relacji międzyludzkich. Podejmuje kwestie ewangelizacji przez turystykę, budowania przyjaźni między ludźmi i narodami, solidarności z ubogimi, ekologicznych postaw ludzi, ale także zwraca uwagę na patologie turystyki. Na część czwartą zatytułowaną Postawy Kościoła wobec kultury fizycznej składają się cztery zagadnienia. Dwa z nich poświęcone zostały praktyce Kościoła rzymskokatolickiego w dziedzinie kultury fizycznej, wyrażającej się z jednej strony w organizacji i działalności stowarzyszeń kultury fizycznej, z drugiej natomiast na praktycznych działaniach Kościoła mających na celu dokonanie swoistej sanacji sportu. Dwa kolejne zagadnienia dotyczą postaw wobec kultury fizycznej Kościoła hierarchicznego. Dotyczy to zarówno członków Episkopatu Polski, księży diecezjalnych i zakonnych, ale także nielicznej zbiorowości świeckich. Omówione także zostały postawy najmłodszej części hierarchii Kościoła rzymskokatolickiego w stosunku do interesującej nas dziedziny, a mianowicie postawy alumnów wyższych seminariów duchownych Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce. Tak skonstruowana całość ma zasygnalizowany wcześniej pewien logiczny porządek, choć świadomi jesteśmy jej słabych punktów i niedoskonałości. Polegają one przede wszystkim na asymetryczności omawianych problemów, zarówno jeśli chodzi o obszerność wywodu jak i merytoryczne pogłębienie prowadzonych analiz. Nie uwzględniono ponadto wszystkich możliwych pól analizy. W sposób bardzo ograniczony potraktowano kwestie chrześcijańskiego wychowania do kultury fizycznej, nie uwzględniono także znaczących systemów wypracowanych w ramach zgromadzeń zakonnych, jak choćby pijarskiego czy salezjańskiego. Są i inne drobniejsze niedociągnięcia i uchybienia, które uważny czytelnik z łatwością wychwyci. Niezależnie od wszystkiego, wiedzieć należy, że jest to pierwsza próba w Polsce tak kompleksowego ujęcia zagadnienia. Wcześniej ukazały się na naszym rynku wydawniczym prace napisane z pozycji filozofii autorstwa ks. S. Kowalczyka, J. Kosiewicza, M. Mylika oraz rozdziały książkowe ks. M. Krąpca, z pozycji teologii ks. J. Cygana, ks. H. Skorowskiego, ks. M. Graczyka, A. Smolenia, ks. F. Siega, ks. P. Kasiłowskiego, ks. A. Potockiego, ks. Z. Łyko, z pozycji pedagogiki ks. K. Misiaszka, A. Pawłuckiego, ks. J. Marszałka, ks. J. Niewęgłowskiego, M. Barlak, ks. R. Pawlasa, ks. S. Chrobaka, ks. J. Jońca, z pozycji historii M. Ponczka i E. Małolepszego. Autor pracy zajmuje się niniejszą problematyką od blisko 30 lat, a zadebiutował swoim pierwszym tekstem w 1985 roku zatytułowanym Ontologiczne wyznaczniki aksjologii ludzkiego ciała we współczesnej filozofii i teologii katolickiej, zamieszczonym w Roczniku Teologicznym ChAT. Ukazał tym samym niejako nowy obszar prowadzenia badań naukowych z pozycji nauk społecznych o kulturze fizycznej.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Socjologia kultury fizycznej jest subdyscypliną socjologiczną zajmującą ugruntowaną pozycję w aka-demiach wychowania fizycznego, ale także na wielu uniwersytetach i uczelniach niepublicznych, które prowadzą proces kształcenia na kierunkach wychowanie fizyczne, rekreacja ruchowa, turystyka, sport oraz rehabilitacja ruchowa. Podręcznik kierowany jest więc szczególnie do studentów wychowania fizycznego i sportu, ale także do studentów z innych obszarów nauki, którzy zainteresowani są sportem rekreacyjnym i wyczynowym osób w pełni sprawnych i niepełnosprawnych, wpływem zmian społeczno-kulturowych i ekonomicznych na współczesny sport, wychowaniem fizycznym, ludzką cielesnością i zdrowiem, czy problemami kobiet w sporcie. Ze względu na medialną popularność sportu wyczynowego, jego wysoki poziom komercjalizacji i duży oddźwięk społeczny wydarzeń sportowych, problematyka socjologii kultury fizycznej uwzględniana jest także na takich kierunkach studiów jak dziennikarstwo, antropologia, pedagogika, marketing i kulturoznawstwo, a także na studiach socjologicznych, podczas których studenci w mniejszym lub większym wymiarze zapoznają się z zagadnieniami omawianej subdyscypliny. Przygotowując podręcznik chcieliśmy dotrzeć do zróżnicowanego pod względem merytorycznych kompetencji grona odbiorców uczestniczących w procesie kształcenia na poziomie wyższym, ale także do licznego grona pracowników szeroko rozumianej kultury fizycznej, a mianowicie nauczycieli wychowania fizycznego, trenerów i instruktorów, dziennikarzy sportowych, menedżerów sportu, organizatorów sportu i turystyki, a także do osób pragnących poznać społeczne funkcje interesującej nas dziedziny. Wymagało to czasem pewnych kompromisów dotyczących łączenia socjologicznej precyzji wypowiedzi z potrzebami odbiorców, którzy są ekspertami w swoich dziedzinach, ale niekoniecznie wykwalifikowanymi formalnie socjologami lub studentami socjologii. Socjologia kultury fizycznej jest nauką zajmującą się opisywaniem oraz wyjaśnianiem związków jakie zachodzą między życiem społecznym i kulturą a kulturą fizyczną. Zakres zagadnień obejmujących przedmiot analiz socjologii kultury fizycznej wykracza poza problematykę analizowaną przez socjologię sportu, choć większość tematów poruszanych w niniejszym podręczniku można przypisać także bezpośrednio do obszaru zainteresowań socjologów sportu, szczególnie przy często przyjmowanym przez badaczy i redaktorów czasopism socjologii sportu bardzo szerokim zakresie tego pojęcia. Choć, jak słusznie zauważa Stempień, współcześnie − zgodnie z tradycją zachodnią − bardziej spopularyzowana jest w Polsce nazwa socjologii sportu, jednak ze względu na ujęte w podręczniku treści wykraczające poza sport wyczynowy lub sport profesjonalny (m.in. aktywności sportowo-rekreacyjne poza systemem rywalizacji sportowej, rekreacją ruchową dorosłych, młodzieży i dzieci w czasie wolnym, szkolnym i pozaszkolnym wychowaniem fizycznym), związek prezentowanych treści nie tylko z socjologią, ale także z naukami o kulturze fizycznej oraz tradycję stosowania nazwy, postanowiliśmy ją pozostawić także w tytule niniejszego tomu. Z uwagi na dużą różnorodność podejmowanych zagadnień, socjologia kultury fizycznej często przekracza wyznaczone granice socjologicznej eksploracji i wchodzi na obszar pokrewnych dyscyplin naukowych (i subdyscyplin, których nazwy uzupełniane są często o pojęcie sportu), takich jak filozofia, historia, antropologia, kulturoznawstwo, psychologia, pedagogika i politologia. Socjologia kultury fizycznej korzysta również z ustaleń teorii wychowania fizycznego, rekreacji ruchowej, turystyki i teorii treningu sportowego. Podręcznik jest próbą systematyzacji dorobku socjologii kultury fizycznej. Występują w nim zarówno aspekty teoretyczne jak i empiryczne. Podręcznik został skonstruowany przez pryzmat pod-stawowych pojęć i kategorii, mających ugruntowane miejsce w socjologii ogólnej i różnych subdyscyplinach socjologicznych, które jednocześnie w sposób najpełniejszy zakreślają obszar socjologii kultury fizycznej. Zostały w nim wykorzystane explicite bądź implicite różnorodne teorie wypracowane na gruncie socjologii, ale także charakterystyczne dla interesującej nas socjologii kultury fizycznej. Formułowane twierdzenia charakteryzuje różny poziom ogólności. Dotyczy to także interpretacji faktów, których znaczenie ma charakter lokalny bądź globalny. Z uwagi na fakt, że Socjologia kultury fizycznej jest podręcznikiem, którego poszczególne rozdziały są dziełem wielu autorów, nie ma ona w pełni jednolitego charakteru. Dotyczy to zarówno podejść metodologicznych, stosowanej terminologii i proporcji między zagadnieniami teoretycznymi a empirycznymi. Podręcznik składa się z czterech części, w których usytuowane zostały poszczególne rozdziały. W procesie systematyzacji zajmującej nas problematyki kierowaliśmy się dwiema podstawowymi zasadami, a mianowicie teoretyczną i dydaktyczną. Obie zasady niejako nawzajem się deter-minowały i sprzyjały eksplikacji poszczególnych problemów według z góry ustalonego porządku. Uzyskano przy tym taką konstrukcję podręcznika, że poszczególnych rozdziałów nie trzeba koniecznie poznawać w ustalonej spisem treści kolejności, ale można z nich korzystać w zależności od potrzeb i niejako tworzyć nową strukturę podręcznika, adekwatną do wymagań w różnych szkołach, na różnych wydziałach i kierunkach studiów. Zadaniem podręcznika jest dostarczenie czytelnikom podstawowej wiedzy socjologicznej, ale przede wszystkim wiedzy o zjawiskach i procesach występujących we współczesnej kulturze fizycznej w Polsce i na świecie. Dotyczy to niemal wszystkich instytucjonalnych sektorów interesującej nas dziedziny, takich jak rekreacja ruchowa, turystyka, wychowanie fizyczne, ale przede wszystkim sport. W najmniejszym zakresie zostały uwzględnione zagadnienia rehabilitacji ruchowej, które pojawiają się w niektórych rozdziałach, ale nie zostały uwzględnione w takim wymiarze, na jaki może zasługują. Każdy z rozdziałów podręcznika ma jednakową strukturę formalną. Rozpoczyna się zarysowaniem problematyki, następnie scharakteryzowaniem podstawowych pojęć oraz eksplikacją zagadnień podstawowych. Kończy się natomiast spisem wykorzystanych pozycji bibliograficznych, wykazem zalecanej literatury oraz pomocniczymi pytaniami sprawdzającymi. Zespół autorów przyjął zasadę, że podręcznik powinien być w miarę łatwy w odbiorze. Zrezygnowano zatem ze skomplikowanych wywodów, zawiłych pojęć, ale także nadmiaru przypisów i bibliograficznych odsyłaczy. Podręcznik został napisany językiem w miarę jasnym i klarownym, jednak bez stosowania nadmiernych uproszczeń. Chodziło bowiem o to, aby mogły z niego korzystać osoby o różnym stopniu przygotowania, zarówno słuchacze studiów licencjackich, magisterskich oraz dokto-ranckich, jak i liczna rzesza pracowników sektora kultury fizycznej. Niniejszy podręcznik w pewnym zakresie nawiązuje do przygotowanego pod redakcją Zbigniewa Krawczyka i wydanego w 1995 roku podręcznika zatytułowanego Socjologia kultury fizycznej. Pod-ręcznik dla studentów wychowania fizycznego oraz do podręcznika pod redakcją Zbigniewa Dziubińskiego i Zbigniewa Krawczyka wydanego w 2011 roku i zatytułowanego również Socjologia kultury fizycznej. Z drugiej jednak strony stanowi nowe ujęcie problematyki, przede wszystkim poprzez uwzględnienie nowych kategorii socjologicznych, ważnych z punktu wyjaśniania zjawisk i procesów występujących w kulturze fizycznej w schyłkowej fazie społeczeństwa nowoczesnego. Jeśli chodzi o rozdziały pochodzące z poprzedniego podręcznika, to zostały one skorygowane, uaktualnione, uzu-pełnione treściowo, a także wzbogacone o nowe pozycje bibliograficzne. Nowe rozdziały zostały przygotowane przez nowych autorów na bazie ich dotychczasowego dorobku i wzbogaconego przez merytoryczne i bibliograficzne sugestie zespołu redakcyjnego. Odmienność przygotowanego pod-ręcznika polega również na tym, że został on przygotowany przede wszystkim przez zespół byłych i aktualnych pracowników Zakładu Filozofii i Socjologii Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Bowiem jedynie dwa ze wszystkich dwudziestu sześciu rozdziałów zostały przygotowane przez autorkę reprezentującą inną szkołę wyższą. Dążąc do nadania Socjologii kultury fizycznej formy podręcznikowej podjęto próbę uporządkowania zebranego materiału. W wyniku dyskusji członków zespołu redakcyjnego wyodrębniono cztery obszary tematyczne, które ze względu na swą doniosłość i znaczenie w socjologii porządkują zgromadzony materiał i nadają mu w miarę logiczną całość. Zaznaczyć jednak należy, że owa konstrukcja ani nie pretenduje do miana jedynej, ani też doskonałej. Zatem zaprezentowana struktura ma charakter dyskusyjny, ale także może inspirować do poszukiwań w zakresie pomocy dydaktycznych. Na część pierwszą zatytułowaną Prolegomena składa się siedem rozdziałów o charakterze bar-dziej ogólnym, wprowadzających w problematykę socjologii kultury fizycznej. Dotyczy to zwłaszcza pierwszych dwóch rozdziałów, w których został zaprezentowany dorobek socjologii kultury fizycznej w Polsce i na świecie. Zostały w nich także przedstawione modele socjologii kultury fizycznej, podstawowe orientacje teoretyczno-metodologiczne w socjologii kultury fizycznej a także poznawcze i praktyczne funkcje interesującej nas subdyscypliny socjologicznej. Pięć kolejnych rozdziałów podejmuje kwestie kultury fizycznej w perspektywie społeczeństwa i kultury w szerokim rozumieniu. Ukazano kulturę fizyczną w perspektywie kultury globalnej koncentrując uwagę na zagadnieniach związanych z wyodrębnieniem różnych sfer kultury fizycznej, omówieniem wartości kultury fizycznej, ukazaniem socjologicznego i antropologicznego ujęcia interesującej nas dziedziny, ale także problematyki wychowania fizycznego jako procesu przygotowania do uczestnictwa w kulturze fizycznej. Skoncentrowano także uwagę na ukazaniu uwarunkowań i relacji występujących między zjawiskami i procesami zachodzącymi w społeczeństwie i kulturze a kulturą fizyczną. Ukazano związki kultury masowej z kulturą fizyczną, a także ujawniające lub nasilające się zjawiska w sporcie w kontekście gwiazd sportu jako idoli kultury konsumpcyjnej, sportu medialnego i zbiorowych tożsamości. Z kulturą masową w znaczącym stopniu wiąże się zagadnienie globalizacji oraz jej wpływu na przemiany w kulturze fizycznej. Ukazane zostało zagadnienie korzeni globalizacji w sporcie, a także omówione zostały jej wymiary, ekonomiczny i kulturowy. Obraz kultury fizycznej w społeczeństwie ponowoczesnym przedstawiono przez pryzmat zmieniających się wzorów i wartości ciała, aby w dalszej kolejności zająć się ponowoczesnym sportem dla wszystkich, sportem widowiskowym oraz ukazać postmodernistyczną refleksję nad kulturą fizyczną. Część pierwszą zamyka rozdział poświęcony obecności nowoczesności w olimpizmie i ruchu olimpijskim. Zostały w nim zarysowane antynomie i paralele jakie występują pomiędzy zjawiskami i procesami zachodzącymi w społeczeństwie nowoczesnym a zjawiskami i procesami zachodzącymi na gruncie olimpizmu, którego rewitalizacji dokonał Pierre de Coubertin. Na część drugą zatytułowaną Człowiek w społeczeństwie i kulturze fizycznej składa się kolejnych siedem rozdziałów ukazujących różnorodne relacje i zależności występujące w układzie człowiek, spo-łeczeństwo i kultura fizyczna. Dwa pierwsze rozdziały ukazują jednostkę w świetle podstawowej komponenty osobowości, jaką jest ludzkie ciało. Jest ono prezentowane jako fakt społeczno-kulturowy, w sposób zaś szczególny w perspektywie autotelicznych i instrumentalnych wartości i wzorów kultury fizycznej. Przedstawione jest również zagadnienie zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego. Dokonano także socjologicznej charakterystyki takich kategorii jak zdrowie i choroba. Ukazano ewo-lucję poglądów na temat zdrowia, zachowań społecznych w zdrowiu i chorobie, ale także występujące relacje między socjologią kultury fizycznej a socjologią zdrowia, medycyny i rehabilitacji. W kolejnym rozdziale podjęto problematykę sportu osób niepełnosprawnych, w tym ewolucji modelu relacji nie-pełnosprawnych ze społeczeństwem, ale także narodzin oraz rozwoju sportu niepełnosprawnych w Polsce i na świecie. Przedstawiono również ujęcia teoretyczne sportu osób niepełnosprawnych, omówiono zagadnienia dotyczące rehabilitacji ruchowej i adaptowanej aktywności fizycznej oraz problemy związane z klasyfikacją w sporcie niepełnosprawnych. Kolejne trzy rozdziały drugiej części poświęcone są ukazaniu relacji między socjologią kultury fizycznej a zagadnieniami socjalizacji i kontroli społecznej, a także socjologią moralności. Zagadnienie socjalizacji do kultury fizycznej przedstawiono w kontekście sposobów nabywania tego rodzaju kultu-ry, roli osobowości w procesie przyswajania kultury fizycznej, ale także rodzajów socjalizacji, w tym pierwotnej i wtórnej. Problematyka kontroli społecznej w kulturze fizycznej została ukazana przez pry-zmat wpływu prawa, moralności i religii. Zwrócono także uwagę na rolę i znaczenie zwyczaju oraz oby-czaju w zakresie kreacji i rekreacji fizycznej, ale także na rolę opinii publicznej w kształtowaniu postaw i zachowań wobec kultury fizycznej. Problematyka moralności w kulturze fizycznej została przedstawiona na bazie podstawowego stwierdzenia, że moralność w omawianej dziedzinie jest pochodną moral-ności danego społeczeństwa. Przedstawiono także zagadnienie podstawowej zasady moralnej w sporcie, a mianowicie fair play, ale także kwestię moralności sportowej w kontekście orientacji na sukces oraz moralne przesłanki ruchu olimpijskiego. Część drugą wieńczy rozdział poświęcony roli i znaczenia turystyki w życiu współczesnych społeczeństw. Przedstawione w nim zostało zagadnienie turystyki w perspektywie badań socjologicznych, ale także ukazano różnorodne typologie zachowań turystów. Skoncentrowano również uwagę na relacjach występujących między funkcjami turystyki a rolami społecznymi. Dokonano diagnozy uczestnictwa społeczeństwa polskiego w turystyce oraz zarysowano wizję ponowoczesnej turystyki. Część trzecią zatytułowaną Zbiorowości społeczne a kultura fizyczna konstytuuje sześć rozdziałów, z których trzy pierwsze ukazują kulturę fizyczną w perspektywie makrospołecznej. Bowiem dotyczą one związków między procesami narodotwórczymi i świadomością narodową a kształtowaniem się modeli aksjologicznych i instytucjonalnych kultury fizycznej. Ukazują rolę kultury fizycznej w budowaniu więzi narodowych, likwidowaniu bądź osłabianiu konfliktów i stereotypów narodowych. Przedstawiają zagadnienie klasowych i warstwowych uwarunkowań kultury fizycznej. Polega ono na ukazaniu klasowych i warstwowych determinant uczestnictwa w kulturze fizycznej oraz jej miejsca w stylu życia. Dopełniającym elementem problematyki narodu oraz klas i warstw społecznych jest zagadnienie dotyczące charakteru państwa i stosunków politycznych oraz ich wpływu na znaczenie kultury fizycznej w różnych formacjach społeczno-politycznych. Kolejne trzy rozdziały niniejszej części podejmują zagadnienie relacji występujących między kulturą fizyczną a ważnymi organizacjami społecznymi, takimi jak szkoła, Kościół i rodzina. Zagadnie-nie dotyczące edukacji fizycznej i sportu w szkole zostało przedstawione w układzie ewolucyjnym, a mianowicie od organizacji owych dziedzin w społeczeństwach przednowoczesnych do ich organizacji w rozwiniętych społeczeństwach (po)nowoczesnych. Problematyka występujących relacji między Kościołem rzymskokatolickim a kulturą fizyczną została ukazana w wymiarze teoretycznym i empirycznym. Przedstawione zostało nauczanie Jana Pawła II na temat kultury fizycznej, a następnie postawy Kościoła hierarchicznego wobec kultury fizycznej oraz organizacja sportu katolickiego w wymiarze krajowym i międzynarodowym. Problematyka występujących powiązań między kulturą fizyczną a ro-dziną została przedstawiona przez zestawienie funkcji rodziny i funkcji kultury fizycznej, ale także przez ukazanie roli i znaczenia rodziny w przygotowaniu do uczestnictwa w kulturze fizycznej, w tym na przy-kładzie rodziny polskiej. Na część czwartą, ostatnią, zatytułowaną Procesy społeczne w kulturze fizycznej składa się również sześć rozdziałów. W trzech z nich skoncentrowano uwagę na ukazaniu zachodzących procesów w kulturze fizycznej, które są konsekwencją zmian i procesów zachodzących w społeczeństwach modernistycznych i postmodernistycznych. Należą z pewnością do nich procesy profesjonalizacji, komercjalizacji, ale także społecznych uwarunkowań kariery sportowej, ściśle powiązanej z ruchliwością spo-łeczną. Procesy te, każdy na swój sposób, przenikają ze społeczeństwa i kultury do kultury fizycznej i wywierają przemożny wpływ na interesującą nas dziedzinę. Tworzy się specyficzny rynek pracy w dziedzinie kultury fizycznej, wyodrębnia się i następuje krystalizacja zawodów oraz zarysowuje się wyraźny podział na sportowców amatorów i zawodowców. Obecność środków finansowych w kulturze fizycznej a także jej komercjalizacja czynią z niej strukturę podobną do organizacji formalnej nastawionej na zysk. Pewnym dopełnieniem omówionych rozdziałów czwartej części jest prezentacja zagadnienia kariery sportowej oraz jej społecznych uwarunkowań. Ukazuje ona specyfikę zawodu sportowca i kariery sportowej, ale także ruchliwości społecznej w sporcie oraz procesu odchodzenia od sportu, kończenia kariery sportowej. Dwa kolejne rozdziały dotyczą społecznego zróżnicowania uczestnictwa w kulturze fizycznej. W pierwszym z nich przedstawiona została problematyka uczestnictwa w kulturze fizycznej jednostek i grup społecznych, które jest determinowane miejscem zamieszkania (miasto-wieś), czynnikami społeczno-ekonomicznymi, demograficznymi, kulturowymi, historycznymi i obyczajowymi. Ukazane też zostały społeczne bariery uczestnictwa w kulturze fizycznej. W drugim natomiast skoncentrowana została uwaga na płci, jako przyczynie różnic i nierówności występujących na gruncie kultury fizycznej. Przedstawiono socjologiczne założenia teoretyczne na temat płci i nierówności płciowych, ale także uwarunkowania społeczne sportu kobiet. Skoncentrowano także uwagę na zagadnieniu społecznego konstruowania różnicy płci w kulturze fizycznej oraz kwestie dotyczące nierówności płciowych w organizacjach sportowych, w kulturze masowej, ale także w konsumpcji sportowej. Część czwartą podręcznika zamyka rozdział poświęcony zagadnieniom dewiacji w sporcie wyczynowym. Do analizy zjawiska wykorzystano podstawowe perspektywy teoretyczne, a mianowicie funkcjonalizmu strukturalnego i symbolicznego interakcjonizmu. Dokonano próby wyjaśnienia różnorodnych dewiacji charakterystycznych dla współczesnych społeczeństw, ale także dewiacji charakterystycznych dla samego sportu. Omówiono destrukcyjną rolę dewiacji w społeczeństwie i sporcie oraz sposoby przeciwdziałania nim.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Koncepcja „podmiotu poznania” jest nową kategorią dla filozofii kultury fizycznej pozwalającą na wskazanie milcząco zakładanych zdolności poznawczych człowieka w ramach danej dziedziny kultury fizycznej. Wśród nauk o kulturze fizycznej nie ma jednego zakładanego „podmiotu poznania”, czego dowodem jest stosowanie różnych metodologii. Inspiracją dla tej pracy, która płynęła właśnie z tego poziomu analizy była obserwacja pojawiających się metod badawczych analizujących opinie, odczucia, poglądy i doświadczenia badanych osób. Metody te określamy mianem metod jakościowych. Mimo ustrukturyzowanych narzędzi badawczych stwarzają przestrzeń do wyrażenia przez osobę badaną swojego subiektywnego zdania lub opinii. Podmiot jest traktowany jako źródło wiedzy, a nie jako jej deformacji, którą należy ominąć badając jedynie fakty dostępne przy obserwacji i poddające się analizie statystycznej. Na poziomie refleksji antropologicznej w prezentowanej pracy podejmuję wysiłek odpowiedzi na pytania jaka jest natura doświadczenia wewnętrznego i autorefleksji nad nim w perspektywie dociekań fenomenologów? Jakie założenia na temat ciała i jego percepcji są obecne w naukach społecznych o kulturze fizycznej? O jakie wątki mogą wzbogacić nauki o kulturze fizycznej fenomenologiczne kategorie „ciała autonomicznego”, „ciała upodmiotowionego” i „zintegrowanego podmiotu poznania”? Dlatego też na poziomie rozważań antropologicznych sięgnęłam po pisma autorów z nurtu fenomenologicznego, których ujęcie ciała, doświadczenia wewnętrznego i świadomości pozwala zrekonstruować antropologiczne podstawy milcząco zakładane, lecz wykorzystywane na poziomie stosowanych metod jakościowych. Odsłanianie owej antropologicznej perspektywy rozpoczęłam w pracy od Kartezjusza. Kanta, Hume'a, Locke’a, aby dokonać rekonstrukcji wspólnych cech, jakie prezentują w myśleniu o ciele. Zamknęłam je w określeniu „uprzedmiotowione ciało”. Zabieg ten pozwolił mi na wyłonienie cech ciała „uprzedmiotowionego”, a następnie na wskazanie ich konsekwencji na poziomie epistemicznym dla samego podmiotu. Główna z nich to „bierna subiektywność”, ciało i jego wrażenia są niedostępne dla podmiotu lub ignorowane, bowiem ciało przynależy do świata rzeczy i jest jedynie postrzegane jako element doświadczenia zewnętrznego. Ciało jest dostępne jedynie poza podmiotem, a to oznacza, że przysługują mu kategorie opisu jak każdej rzeczy zewnętrznej, czyli można je standaryzować, porównywać, a nawet tworzyć wzorce do powielania. Sięgając po dorobek fenomenologów chciałam przybliżyć ciało jako przedmiot oglądu wewnętrznego, doświadczenia wewnętrznego. Zaprezentowane poglądy są próbą włączenia ciała w sferę podmiotu w dwóch znaczeniach. Jedno z nich związane jest z kategorią „autonomii ciała”, która opisuje jego autonomiczne względem „ja” zdolności uczenia się (pamięć mięśniowa), interpretacji danych kinestetycznych i przestrzennych, reakcji odruchowych. Drugie znaczenie związane jest z kategorią „upodmiotowienia ciała” opisująca dane, którymi ciało przejawia się „ja” jako fenomen dostępny w doświadczeniu wewnętrznym. Rozważania dotyczące ciała w świetle fenomenologii, uzupełniają wizję medyczną, biologiczną ciała. Stanowią propozycję teoretyczną dla tych nauk, dla których wizja medyczna czy biologiczna ciała jest za uboga, by realizować swoje cele poznawcze i do nich zaliczam nauki społeczne o kulturze fizycznej. Z obszaru refleksji nad teorią nauki w prezentowanej pracy jest rozdział dotyczący pozaracjonalnych treści poznania. Nauka w swoich procedurach po pierwsze nadal drugoplanowo traktuje dane jakościowe dotyczące podmiotu, a po drugie najbardziej ceni sobie perspektywę intelektualną poznania, pomija i nie uwzględnia świata przeżywanego, nie poznaje bogactwa jakościowych, zmysłowych przeżyć cielesnych. Tymczasem ciało jest autonomicznym nośnikiem informacji odczytywanych na poziomie znaku, metafory, odczucia kinestetycznego, emocjonalnego fizycznego. Treści te nie będą mieć swojego miejsca w nauce, jeśli nie rozszerzymy definicji danych, które poddajemy i tak ostatecznie procesowi nazywania i ujmowania w pojęcia. Wyłonienie cech charakterystycznych dla opisu ciała w perspektywie fenomenologicznej, dostępnego w doświadczeniu wewnętrznym, to zabieg autorski i nowy w odniesieniu do kultury fizycznej. Pozwala on nazwać założenia dotyczące człowieka i jego ciała, przyjmowane często nieświadomie w teorii sportu, rekreacji, rehabilitacji i wychowania fizycznego. „Integracja podmiotu poznania” to koncepcja, w której opisany jest proces nabywania świadomości własnego ciała za pośrednictwem wrażeń kinestetycznych, przestrzennych, metafory ruchowej, percepcji swoich emocji. Uważam, że im więcej jest propozycji teoretycznych, które odsłaniają fenomen samopoznania, tym łatwiej będzie praktykom o inspiracje na poziomie konstruowania metod i rozwiązań, które te procesy będą inicjować w obszarach edukacji czy rehabilitacji.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Sport nie generuje w sposób automatyczny edukacyjnych korzyści dla zawodników. Są one uzależnione od pod-miotów, które powinny świadomie budować wysokiej jakości interakcje w środowisku sportowym. W literaturze pedagogicznej dotyczącej sportu dzieci i młodzieży dokonano już wieloaspektowej analizy roli trenera i rodziców. Nie dostrzega się jednak faktu, że na boisku sportowym obecny jest również sędzia, którego rzadko nazywa się wychowawcą. Można zadać pytanie: gdzie zagubił się sędzia w myśleniu o edukacji sportowej? Warto zaangażować go w ten proces, a przynajmniej uświadomić, że prezentowane przez niego postawy i zachowania na boisku nie pozostają bez znaczenia dla intelektualnego, moralnego, emocjonalnego i społecznego rozwoju młodych zawodników. Celem badań o charakterze eksploracyjnym była ocena jakości interakcji sędziego z zawodnikami podczas rozgrywek piłki ręcznej i piłki nożnej dzieci w wieku 9–12 lat. Przyjęto następujące założenia: wszystkie podmioty zaangażowane w organizację sportu dzieci i młodzieży powinny świadomie wykorzystywać jego edukacyjny potencjał; sędzia jest ważnym ogniwem w edukacji sportowej; interakcje sędzia–zawodnik stanowią podstawowy mechanizm oddziaływań edukacyjnych sędziego. W badaniach wyróżniono trzy domeny interakcji: (1) wsparcie emocjonalne; (2) organizacja gry; (3) wsparcie instruktażowe. Celem badań było również porównanie jakości interakcji sędzia–zawodnik w piłce noż-nej i piłce ręcznej oraz sprawdzenie, czy poziom jakości tych interakcji różnicowały doświadczenie sędziowskie i wynik. Badaniami objęto łącznie 50 osób: 25 sędziów piłki nożnej i 25 sędziów piłki ręcznej. Sędziowie piłki nożnej po-siadali licencje Mazowieckiego Związku Piłki Nożnej, a sędziowie piłki ręcznej Warszawsko-Mazowieckiego Związku Piłki Ręcznej. Wśród badanych było 43 mężczyzn i 7 kobiet. Do oceny jakości interakcji sędzia–zawodnik wykorzystano autorskie narzędzie bezpośredniej obserwacji Referee-Players’ Interaction Assessment Scoring System (R-PIASS). Interakcje sędzia–zawodnik obserwowano w trzech wyżej wymienionych domenach, na które składa się sześć wymiarów: pozytywny klimat, wrażliwość, kierowanie zachowaniem, biegłość, instruowanie, komunikowanie decyzji. Do opisu danych posłużono się podstawowymi metodami statystycznymi, takimi jak: średnia arytmetyczna, mediana, odchylenie standardowe, wartości procentowe itp. Normalność rozkładu zmiennych sprawdzono testem Shapiro-Wilka. W celu zbadania różnic w ocenach grup sędziów wyróżnionych ze względu na staż sędziowski i wynik meczu posłużono się nieparametrycznym testem U Manna-Whitneya oraz testem Chi-kwadrat Pearsona. Istotność po-między ocenianymi trzema domenami badano testem ANOVA Friedmana i w konsekwencji również testem Wil-coxona dla par obserwacji. Wewnętrzną spójność narzędzia zbadano przy pomocy współczynnika alpha Cronbacha. Strukturę związków między zmiennymi badano przy pomocy eksploracyjnej analizy czynnikowej (EFA). Czynniki główne wyodrębniono metodą składowych głównych (PCA) z rotacją Oblimin. Porównanie ocen jakości interakcji sędzia–zawodnik pomiędzy grupami sędziów wyróżnionymi ze względu na doświadczenie zawodowe nie wykazało istotnych statystycznie różnic zarówno wśród sędziów piłki nożnej, sędziów piłki ręcznej, jak i ogółu badanych w żadnym z sześciu wymiarów. Wyniki analiz wykazały również, że wynik meczu nie wpłynął istotnie na oceny sędziów piłki nożnej w żadnym wymiarze. Natomiast różnice te były istotne wśród sędziów piłki ręcznej w następujących wymiarach: kierowanie za-chowaniem (Z = -2,653; p < 0,05); biegłość (Z = -2,854; p < 0,05) oraz instruowanie (Z = -3,102; p < 0,05). Różnice te polegały na tym, że sędziowie sędziujący mecze z wyraźną przewagą jednej z drużyn zostali istotnie wyżej ocenieni w zakresie wyżej wymienionych wymiarów, niż sędziowie prowadzący mecze „na styku”. Z kolei, biorąc pod uwagę ogół badanych sędziów, wyniki przeprowadzonych analiz wykazały brak istotnych różnic we wszystkich wymiarach. Uzyskane w poszczególnych wymiarach oceny jakości interakcji sędzia–zawodnik przełożyły się na oceny wyszczególnionych domen. W siedmiostopniowej skali, niezależnie od badanej grupy, najwyżej została oceniona organizacja gry (piłka nożna 5,6±1,1; Mdn = 5,5; piłka ręczna 4,9±1,5; Mdn = 5,0). W grupie sędziów piłkarskich obserwowano natomiast istotnie wyższe wartości w zakresie wsparcia emocjonalnego (4,6±1,5; Me = 4,5 vs. 3,1±0,9; Me = 3,0) oraz wsparcia instruktażowego (5,2±1,8; Me = 6,0 vs. 4,2±1,4; Me = 4,0). Jeśli przyjmiemy, że sędzia powinien wspierać trenerów i rodziców w realizacji edukacyjnej funkcji sportu dzieci i młodzieży, to wyniki badań wskazują obszary jego działań, które można poprawić. Przeprowadzone badania do-starczyły empirycznych dowodów, mogących stać się pod-stawą do modyfikacji dotychczasowych programów szkoleniowych dla sędziów, prowadzonych przez lokalne i krajowe związki sportowe. Sędziów należy przeszkolić w budowaniu pozytywnego klimatu, polegającego na tworzeniu emocjonalnych więzi z zawodnikami (bliskość fizyczna, rozmowa towarzyska), wyrażających się entuzjastyczną postawą i radością z kontaktów (uśmiech, zaangażowanie, pozytywne reakcje, pozytywne komentarze, pełen szacunku i włączający język, używanie imion graczy, słuchanie graczy). Ponad-to, należy nauczyć ich aktywnego monitorowania emocjonalnych, poznawczych, społecznych i zdrowotnych potrzeb zawodników, a także reagowania na potrzeby graczy oraz rozwiązywania powstałych w związku z tym problemów.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Głównym problemem podjętym w pracy była identyfikacja deficytów w rozwoju somatycznym i motorycznym osób z dysfunkcją wzroku (DW), na podstawie oceny zmian podstawowych cech budowy ciała, a także kondycyjnych i koordynacyjnych zdolności motorycznych za pomocą norm wyznaczonych dla pełnosprawnych rówieśników w badaniach długofalowych i przesiewowych. Dokonano też oceny rzetelności narzędzi do funkcjonalnej oceny równowagi oraz bilateralnej koordynacji. W badaniach długofalowych dzieci i młodzieży niewidomej, niezwykle rzadko spotykanych w piśmiennictwie, w trakcie 4-5 letnich obserwacji powtarzanych co pół roku, uczestniczyły 54 osoby w wieku 7-16 lat z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Laskach. Oceny równowagi 175 osób w wieku 6-16 lat z DW, dokonano w pięciu Ośrodkach Szkolno-Wychowawczych w Polsce. W badaniach koordynacji bilateralnej, wzięło udział 75 osób niewidomych w wieku 7-17 lat z Ośrodka w Laskach. Do oceny podstawowych cech somatycznych oraz wyników w próbach sprawności fizycznej z baterii Physical Fitness Testing of the Disabled Project UNIQUE [Winnick i Short 1985], wykorzystano siatki centylowe oraz tabele punktowe opracowane dla populacji ogólnopolskiej [Dobosz 2012a, 2012b]. W badaniach równowagi oraz koordynacji bilateralnej osób niewidomych zastosowano testy funkcjonalne z baterii Bruininks-Oseretsky Test of Motor Proficiency, Second Edition (BOT-2) [Bruininks i Bruininks 2005a, 2005b]. Działaniami terapeutycznymi w zakresie poprawy zdolności utrzymania równowagi, powinny być objęte zwłaszcza osoby, u których stwierdzono największe deficyty, tzn. niewidome dzieci (kategoria 4 i 5, wg WHO) w wieku 6-11 lat.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Główny nurt podjętych w niniejszej pracy problemów ogniskuje się wokół trzech zasadniczych pojęć, a mianowicie: transformacji systemowej, młodzieży oraz kultury fizycznej. Zazwyczaj, gdy przychodzi zmierzyć się nam z problemem, który łączy w sobie wiele odrębnych często wątków, staramy się odnaleźć pewne punkty orientacyjne pozwalające w miarę sprawnie poruszać się w owej złożonej materii. Transformacja (o czym bardziej szczegółowo będzie mowa w dalszych rozdziałach) bez względu na to, jaką formę przymiotnikową do niej dopiszemy (ustrojowa, systemowa) oznacza zmianę całościową, rozciągającą się na wszystkie obszary życia społecznego. W takich przypadkach najłatwiej zauważamy, jak dalece są one ze sobą powiązane, a ich autonomia jawi się już nie jako coś bardzo względnego, lecz skłonni jesteśmy sądzić, że w ogóle nie istnieje. Ów proces porządkowania narzuca w tym przypadku schemat zamykający się w kręgu trzech kategorii: polityki, gospodarki i społeczeństwa. Polityka to przede wszystkim sfera idei, ale też – poprzez fakt sprawowania władzy – możliwość stanowienia praw, które mogą w sposób zgodny z intencjami prawodawcy (lub też niezamierzony) wpływać na inne obszary życia społecznego. Gospodarka to machina tworząca materialne podstawy realizacji idei, ale też machina, której niesprawność może skutecznie atrakcyjność idei osłabiać. I wreszcie społeczeństwo, a więc poszczególne jednostki powiązane siecią wzajemnych relacji, które nie tylko starają odnaleźć się w tym wszystkim, lecz dokonują ustawicznej oceny własnego położenia, bilansu zysków i strat, a ewentualne niezadowolenie społeczne, jak pokazuje najnowsza historia, może nawet stworzyć sytuacje, które są w stanie doprowadzić do zmian w sferze polityki. „Rewolucje – jak sentencjonalnie stwierdza L. Kołakowski w swoich Miniwykładach o maxi-sprawach – są na ogół dziełem ludzi młodych...”. To w ich umysłach rodzą się idee, to oni są siłą prowadzącą do zmiany istniejącego porządku. Można oczywiście zastanawiać się czy to, co wydarzyło się w Polsce w okresie bezpośrednio poprzedzającym rok 1989 jak i latach następnych, w ścisłym tego słowa znaczeniu było rewolucją. Jednak bez względu na to, czy procesy te określimy tym właśnie mianem, ewolucją, transformacją, czy po prostu zmianą społeczną, bezsprzeczne pozostaje, że była ona dziełem ludzi młodych. W majowych i sierpniowych strajkach roku 1988 jak i w wielu innych działaniach poprzedzających obrady „Okrągłego stołu”(6.II-5.IV.1989 r.) ton nadawali przede wszystkim studenci i młodzi robotnicy. Przedstawiciele młodego pokolenia byli też siłą sprawczą wielu przemian, jakie później dokonywały się w kraju (np. strajki studentów w maju i czerwcu 1989 r., a więc już po podpisaniu porozumień „Okrągłego stołu” o rejestrację Niezależnego Zrzeszenia Studentów). Okres młodości osób objętych omawianymi tu badaniami przypadł na czas szczególny. Uczestnicy pierwszego badania dziś zbliżają się do czterdziestki, a niektórzy już ją przekroczyli. Wówczas, gdy stanowili „obiekt naukowych zainteresowań”, ich doświadczenia życiowe odnosiły się do czasów realnego socjalizmu, a czas wejścia w dorosłość przypadł na pierwsze lata okresu transformacji. Czas dorastania uczestników drugiego badania zbiegł się z jej kolejnymi dokonaniami, a wejście w dorosłe życie następuje w całkowicie innej rzeczywistości. Z punktu widzenia zdarzeń, które miały miejsce w naszym kraju, problemy kultury fizycznej trudno zaliczyć do najważniejszych. Ponieważ jednak podlegają one tym samym uwarunkowaniom, co wszystkie obszary życia społecznego, szereg działa reformatorskich objął także i ten obszar. I tu pojawia się pytanie, czy w tej odmienionej rzeczywistości uległ zmianie stosunek młodzieży do kultury fizycznej? Teoretycznie obie badane zbiorowości dzieli wszystko albo prawie wszystko. Różne doświadczenia wyniesione z czasu dorastania, odmienne problemy, z jakimi przyszło im się zmierzyć, a także świat wartości manifestujący się w zachowaniach i to nie tych wielkich, heroicznych, lecz zwykłych, codziennych, prozaicznych. Tak bowiem większość badanych postrzega kulturę fizyczną, jako jeden z elementów towarzyszących naszemu życiu. Element to ważny, ale – trochę na przekór temu, jak chcieliby widzieć ją ludzie profesjonalnie z kulturą fizyczną związani – nie najważniejszy. Wśród ogromu spraw i problemów, jakie niesie codzienność, zabiegi wokół własnego zdrowia, sprawności, dbałości o rozwój ustępują miejsca innym, często mającym wymiar czysto egzystencjalny. Zasadne więc wydaje się pytanie: czy przedstawiciele pokolenia końca epoki realnego socjalizmu i pokolenia epoki transformacji – mający tak różne doświadczenia życiowe, funkcjonujące w zgoła odmiennych warunkach – różnią się w podejściu do kultury fizycznej, czy też – wbrew temu, co można założyć – są oni do siebie bardzo podobni?
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
Brak okładki
E-book
W koszyku
Research studies on the morphological determinants of motor skills fall within the field of interest of a relatively young discipline termed kinan-thropometry. The name has its roots in the Greek words kinein (to move), anthropos (human), and metrein (to measure). The guide is an auxiliary material for conducting practical classes in the field of sport. The content of the guide is intended to show students what kinanthropometry is as a relatively new academic subject. Its purpose is to provide a set of refer-ence methods for kinanthropometric diagnostics. Measurements are usu-ally carried out using anthropometric methods and then used for analysis in the context of the effects of human movement activities. The popularity of kinanthropometry is growing worldwide while it is used in many research areas, especially in physical culture and medical and health sciences. Kinanthropometry has applications in many fields includ-ing, for example, ergonomics, nutrition, healthcare, and injury prevention. Its goal is to gain a thorough understanding of the functioning of the hu-man body by measuring its size, shape, proportion, and tissue composi-tion in relation to health, physical activity, and motor performance. With the analysis of the relationship between morphological structure and mo-tor effects, kinanthropometry contributes significantly to optimizing the training of athletes by reducing the risk of injury and development of ap-propriate therapeutic strategies. Studies conducted in children provide additional opportunities to identify, in the early stages of human develop-ment, their sports potential, whereas simultaneous tracking of changes over time in groups of non-athletes and athletes makes it possible to de-termine the impact of early sports training on the course of development and maturation. The practical part of the guide is organized so that it will be useful for future coaching work, independent scientific research, and undergraduate, master's, or doctoral theses. In all content, emphasis is placed on tests, protocols and procedures, data collection, data analysis, and correct interpretation of results.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Czy można kogoś nauczyć czegokolwiek bez jego zgody? Chyba nie. Dlatego w pełni zgadzam się z Henrykiem Grabowskim, który pisze, że cyt. „.. sztuka nauczania nie polega na przekazaniu informacji (to nie wymaga żadnej sztuki), lecz na motywowaniu do jej przyjmowania” (Grabowski 2007, s.,18). Parafrazując tę myśl można powiedzieć, że należy zrobić wszystko by studentom, którzy pragną być animatorami, instruktorami czy trenerami, „chciało się chcieć” zdobywać wiedzę i umiejętności, a osiągając odpowiednie kompetencje mieli świadomość potrzeby uczenia się przez całe życia. Ponieważ miarą ogólnie pojętej mądrości jest świadomość tego, czego się nie wie, a nie tylko to, co się wie. Monografia stanowi jednolite tematycznie opracowanie naukowe, obejmujące swoim zasięgiem rekomendacje dotyczące postępowania w podejmowaniu aktywności rekreacyjnej (aktywności fizycznej), we wszystkich okresach ontogenezy, działalności ukierunkowanej przede wszystkim na zdrowie, a co za tym idzie, poprawę jakości życia współczesnego człowieka. Podjęte w książce „Metodyka rekreacji – warsztat pracy specjalisty” wątki tematycznie dotyczą rekreacji ruchowej jako składnika zdrowego stylu życia, stymulatorów uczestnictwa (a w nim uwarunkowań, motywów, barier uczestnictwa w rekreacji ruchowej) oraz roli środowisk wychowujących do rekreacji ruchowej i znaczenia animacji w tym działaniu. Omówiono także zdolności motoryczne człowieka w ontogenezie. W kolejnych rozdziałach uwzględniona została wiedza z zakresu programowania realizacji i oceny skuteczności aktywności rekreacyjnej, czyli ogniwa procesu rekreacji ruchowej, będące podstawą wszelkiej działalności rekreacyjnej, a następnie uszczegółowienie tej wiedzy w treningu zdrowotnym (rekreacyjnym) oraz wskazówkach metodycznych dotyczących prowadzenia zajęć z grupami celowymi i specjalistycznymi. Kolejne rozdziały dotyczą opisu sylwetki zawodowej anima-tora/instruktora/trenera, stylów kierowania grupą oraz zasad zachowania bezpieczeństwa na zajęciach rekreacji ruchowej i działalności zgodnej z wybranymi przepisami prawnymi. Całość zamykają słownik pojęć i piśmiennictwo. Takie kompendium wiedzy, naszym zdaniem, stanowi podstawę budowania dobrego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej (animatora/ instruktora/ trenera/ organizatora/ menagera), zawiera również treści, będące ważnym elementem w efektach kształcenia absolwentów Akademii Wychowania Fizycznego. Animator kultury fizycznej, w swojej pracy, to człowiek wzorcotwórczy, prowadzący sportowy i higieniczny tryb życia, aktywnie spędzający swój czas wolny. Bardzo trafna w tym przypadku wydaje się być myśl Seneki, który mówił że: „Najmniej działa się tym co się mówi, więcej tym co się robi, ale najwięcej tym kim się jest”. Powinien on niezależnie od zadań i sytuacji, jakie spotkać może w swojej pracy, być profesjonalistą, prezentować wysoki poziom kultury osobistej i umiejętności współdziałania z ludźmi. Profesjonalizm przejawia się przede wszystkim, w posiadaniu i wykorzystaniu wiedzy podstawowej i umiejętności warsztatowych. Łączy się to ze znajomością zarówno ogólnych zasad postępowania (zasad dydaktyczno-wychowawczych), form, metod, i środków nauczania, sposobów programowania i realizacji oraz technik badania skuteczności tego działania, jak też sposobów komunikowania się z grupą. Ważną umiejętnością animatora/ instruktora rekreacji jest również wprowadzenie i utrzymanie właściwej atmosfery zajęć, umożliwiającej ćwiczącym wypoczynek i rozrywkę. Dobra prezencja, czyli poprawna sylwetka, estetyczny wygląd oraz odpowiednia sprawność ogólna i specjalistyczna to podstawowe zewnętrzne atrybuty instruktora podnoszące jego prestiż w oczach uczestników zajęć. Chcąc osiągać jak najlepsze efekty pracy – tworząc swój warsztat pracy – instruktor nie może zapomnieć o: •ustawicznej pracy nad sobą. Dotyczy to zarówno wiedzy, jak i umiejętności technicznych i podtrzymywania własnego potencjału wydolności i sprawności fizycznej, •podmiotowym traktowaniu uczestnika, •zachowaniu odpowiedniej proporcji pomiędzy dyscypliną a tolerancją, •preferowaniu w pracy i w życiu zasady „fair play”, •tworzeniu właściwej atmosfery na zajęciach. Poczucie humoru sprzyja klimatowi współpracy i współdziałania, a uśmiech jest nierozerwalnie związany z dobrą zabawą i rozrywką, co gwarantuje właściwy wypoczynek, •prospektywnej-przyszłościowej wizji swoich działań. Najważniejsze w tym procesie jest kim człowiek się staje, a nie kim jest. To także twórczy charakter postawy instruktora czyli gotowość do innowacyjnych zachowań – działań, •prozdrowotnej roli aktywności ruchowej w życiu człowieka, •zachowaniu bezpieczeństwa i higieny pracy. Treści znajdujące się w tej książce nie są gotową receptą na osiągnięcie sukcesu. Każde działania, dotyczące nawet tej samej grupy wiekowej, są inne. Zróżnicowany jest odbiorca, warunki, cele czy motywy podejmowania aktywności. Mamy jednak nadzieję, że umiejętne wykorzystanie wiedzy zawartej w tej pozycji pomoże w budowaniu dobrego warsztatu specjalisty rekreacji ruchowej. Należy jednak zawsze pamiętać, że sukces zależy nie tylko od merytorycznego przygotowania, ale od inwencji, charyzmy, kreatywności i trafności dokonywanych wyborów. Zatem życzę, potencjalnym animatorom i instruktorom aktywności rekreacyjnej, powodzenia i sukcesów w budowaniu własnego warsztatu pracy.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Regularna aktywności ruchowa, racjonalne żywienie oraz higieniczny tryb życia - to zasady, którymi kierować się powinien każdy człowiek, bez względu na wiek, stan zdrowia czy status społeczny. Harmonijny styl życia, zapewniający ludziom dobry stan zdrowia zarówno fizycznego, jak i psychicznego, określany jest w piśmiennictwie światowym terminem wellness, którego hasło przewodnie brzmi feel good – dobrze się czuć! Aby zachować dobrą kondycję psychofizyczną, niezbędna jest odpowiednia aktywność ruchowa wpisana na stałe w styl życia człowieka. Jest to szczególnie ważne w przypadku osób starszych. Im człowiek jest starszy, tym większy wpływ na jakość jego życia, czyli sprawność, samodzielność i niezależność, mają regularne ćwiczenia fizyczne. Na świecie promuje się różnego rodzaju programy ćwiczeń propagujące zdrowy styl życia osób starszych, np. program aerobowy, siłowy, stretchingowy - zależnie od upodobań i możliwości uczestników. Tych schematów nie można jednak po prostu przekładać na polskie realia, gdyż inne są warunki, potrzeby, możliwości i oczekiwania ludzi w tym wieku w naszym kraju. W Polsce, podobnie jak w innych krajach Europy, społeczeństwo systematycznie się starzeje. W 2000 r. osoby w wieku powyżej 60 lat stanowiły 16,4 % ogółu ludności (mężczyźni -13,5%, kobiety - 19,2%). Przewiduje się, że w roku 2020 grupa ta powiększy się do 22,4% całej populacji. Z danych ogólnopolskich wynika, że ponad 50% badanych deklaruje potrzebę ruchu, ale tylko 7% osób w wieku 60 -64 lat i 0,6 % w wieku 80 lat i więcej - podejmuje regularną aktywność ruchową (Łobożewicz 1991). Powstaje więc pytanie, jak promować aktywność ruchową w tej grupie wiekowej, jak zachęcić, rozmiłować osoby starsze do systematycznych działań rekreacyjnych? Brak odpowiedniej motywacji do systematycznej aktywności ruchowej z jednej strony i piętrzące się bariery utrudniające uczestnictwo z drugiej strony uświadamiają nam, że w promocji zdrowego stylu życia osób starszych przede wszystkim brakuje: •właściwie prowadzonej polityki społeczno - zdrowotnej na wszystkich szczeblach zarządzania (w Sejmie i Senacie RP, w organach samorządowych i w środowiskach opiniotwórczych); •efektywnej edukacji zdrowotnej we wszystkich okresach ontogenezy; •powszechnego dostępu do zajęć z zakresu kultury fizycznej zarówno kobiet, jak i mężczyzn po 60. roku życia, stosownie do ich możliwości zdrowotnych, sprawnościowych czy finansowych. (...........) Celem PRROS jest promocja zdrowego stylu życia wśród osób starszych. Świadomość, że w coraz większym stopniu można zapobiec chorobom powoduje, iż próbujemy poznać metody utrzymania organizmu w dobrym zdrowiu. W przypadku chorób cywilizacyjnych istnieją dwa rodzaje zachowań: 1) wzięcie na siebie odpowiedzialności za własne zdrowie zdobywając informację z zakresu profilaktyki i terapii ewentualnego schorzenia, oraz 2) bezczynne czekanie na samoistne ustąpienie dolegliwości i korzystanie z opieki lekarza dopiero wtedy, gdy stan zdrowia ulega radykalnemu pogorszeniu, a zaawansowanie choroby jest tak duże, że rokowanie co do wyleczenia często bywa niepomyślne. Ludzie coraz częściej zdają sobie sprawę z konieczności podejmowania działań zapobiegających określonym chorobom. Chcieliby cieszyć się dobrym zdrowiem i samopoczuciem do późnych lat życia, ale nie wiedzą jakie podjąć działania, żeby urzeczywistnić te pragnienia. U osób starszych małe zainteresowanie rekreacją, brak motywacji oraz potrzeb jej uprawiania, wynika przede wszystkim z niewiedzy lub niedostatecznej informacji co do prozdrowotnej roli właściwie prowadzonej aktywności ruchowej, a także z braku hedonistycznych doznań, wynikających z samego uczestnictwa w rekreacji ruchowej. W ramach promocji zdrowia, uczestnictwo w PRROS stanowi pierwszy krok do zmiany stylu życia. Prozdrowotne zachowania, czyli odpowiednia aktywność ruchowa, właściwe żywienie, wypoczynek, higieniczny tryb życia - to najlepsza profilaktyka chorób, to lek najskuteczniejszy, najtańszy i bez działań ubocznych.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Zajęcia z elementami sportów walki w szeroko rozumianej aktywności fizycznej stają się obecnie coraz bardziej popularne. Są kierowane głównie do młodej grupy odbiorców, przy czym pojawiają się coraz to nowe nazwy Japońskich, Koreańskich, Chińskich, Izraelskich czy Brazylijskich sztuk walki. W większości przypadków działają one na komercyjnych zasadach, oferują więc to na co jest w danym momencie zapotrzebowanie, zmieniając nazwę oferowanej sztuki walki na jeszcze bardziej dziwnie brzmiącą. W ten sposób pojawiło się całe mnóstwo propozycji (bo przecież nie dyscyplin czy sztuk walki), których działalność sprowadza się do propagowania coraz bardziej brutalnych form walki. Alternatywą brutalizacji zachowań społecznych pozostają sporty walki, w których w oparciu o doświadczenia trenerskie oraz teorie sportu wypracowane zostały zasady i metody oddziaływania na młody organizm. Przy czym oddziaływanie to dotyczy nie tylko sfery fizycznej ale również i duchowej. Zapasy, choć pewnie większe wrażenie zrobiłbym używając nazwy (ang.) WRESTLING, dają niezwykłą możliwość wpływania na rozwój młodego organizmu. W trakcie treningu następuje rozwój wszystkich cech fizycznych: siły, szybkości, gibkości, wytrzymałości. Elementy walk zapaśniczych znajdują się w programach wychowania fizycznego w USA, Niemczech, Turcji czy Mongolii. Książka ta z uwagi na duże braki w literaturze z zakresu tej dziedziny kultury fizycznej, w pierwszej kolejności stanowi odpowiedź na liczne zapytania moich studentów i studentek, którym przybliżałem tę dyscyplinę sportu. Mam nadzieję, że będzie ona stanowić dla nich źródło motywacji do ciągłego poszukiwania i prowadzenia własnych przemyśleń w przyszłej pracy nauczyciela wychowania fizycznego. Drugą grupą, do której skierowana jest ta książka są oczywiście instruktorzy i młodzi trenerzy zapasów, którzy dzięki niej będą mogli uzupełnić swój warsztat pracy. Dla doświadczonych trenerów, trenerów kadry, chciałbym by była ona inspiracją do propagowanie zapasów poprzez publikacje swoich doświadczeń i wiedzy trenerskiej, gdyż w tym zakresie jest jeszcze dużo do zrobienia.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Tematem książki jest historia pływalni oraz ich współczesne zasady funkcjonalno-programowe, przygotowanie do zajęć sportowo-rekreacyjnych. Szczególną uwagę poświęciliśmy pływalni w Pałacu Młodzieży PKIN w Warszawie. Obiekt ten został oddany do użytku w roku 1955 jako część gmachu Pałacu Kultury i Nauki, wzniesionego w stylu socrealizmu, należąc do ważnego segmentu funkcjonalnego obiektu ‘Wychowanie fizyczne i sport’. Była wówczas (i jest nadal) jedyną pływalnią krytą w województwie mazowieckim, na której jest możliwe uprawianie skoków do wody w pełnym zakresie konkurencji tej dyscypliny (skoki z wieży 10- metrowej). Jest to jednocześnie jedna z kilku pływalni w Polsce, na której można uprawiać tę dyscyplinę w pełnym zakresie konkurencji przez cały rok (pozostałe to Zatoka Sportu w Łodzi, Termy Maltańskie w Poznaniu) i jedną z kilkunastu na których można uprawiać skoki do wody, ale w nie-pełnym zakresie konkurencji, wśród nich jest na przykład OSIR Częstochowa, OSIR Rzeszów (brak wieży 10 metrowej). Ponieważ jest to temat, naszym zdaniem, z jednej strony niezwykle interesujący, ale jednocześnie zbyt rzadko podejmowany – uznaliśmy za zasadne uzu-pełnienie treści o autorski program zajęć sportowych kierowanych do dzieci i młodzieży oraz analizę treningu skoków do wody, najważniejszych elementów w technice skoków do wody. Końcową konkluzją pracy jest refleksja, że brak odpowiednich obiektów pływalni w naszym kraju jest wypadkową wielu przyczyn: z jednej strony brakiem środków na inwestycje sportowej, z drugiej bardzo wysokich i precyzyjnych wymagań federacyjnych FINA (Federation Internationale de Natation) dla uprawiania tej dyscypliny, które obiekt musi spełniać. Trudno się natomiast zgodzić z argumentem, często przytaczanym (między innymi w oficjalnych raportach), że ograniczenia środków na inwestycje pływalni z wieżą do pełnego zakresu skoków są konsekwencją braku zainteresowania tą dyscypliną wśród dzieci i młodzieży. Obserwowane od dekad, rok roczne wielkie zainteresowanie rekrutacją na zajęcia w Pałacu Młodzieży i osiągane znaczące sukcesy sportowe wychowanków - temu bardzo wyraźnie przeczą. Niezbędne dla dalszego funkcjonowania obiektu prace modernizacyjne, któ-re miały miejsce na pływalni PM-PKIN, musiały uwzględnić bardzo restrykcyjne i szczegółowe rekomendacje programu konserwatorskiego, narzucającego zacho-wanie historycznych walorów stylu architektonicznego pływalni. Oddana w roku 2016 do użytku po zabiegach renowacyjnych pływalnia w PM-PKIN służy obecnie sekcji pływackiej (w tym zajęciom i treningom skoków do wody) oraz zajęciom rekreacyjnym. Wielofunkcyjność pływalni, jej różnorodne wykorzystanie (szkole-nia, treningi sportowe, zajęcia rekreacyjne, zawody i pokazy) umożliwiają rów-noważenie budżetu i utrzymanie kosztownego i wymagającego w eksploatacji obiektu. Pływalnia w Pałacu Młodzieży w Warszawie jest przykładem, jak ważne jest zachowanie tradycji i ciągłości działalności sportowej, jak potrzebne jest szukanie udanych kompromisów dla z jednej strony niezbędnych zabiegów modernizacji i dostosowania obiektu sportowego do współczesnych wymagań, z drugiej strony – ochrony jego historycznego stylu i substancji zabytkowej – bez uszczerbku dla funkcji i wartości użytkowych. Historia sekcji skoków do wody, którą opisujemy w stopniu szczegółowym (jednej z pierwszych, najdłużej działających i nadal nielicznych w Polsce), na-szym zdaniem dobrze ilustruje, jak niezwykle konsekwentnie realizowany, nie-przerwanie od 65 lat, pomimo zmieniających się uwarunkowań zewnętrznych, program szkoleń i treningów może mieć decydujący wpływ na znaczące sukcesy sportowe wychowanków. Niezwykle trudna jest obecnie odpowiedz na pytanie, w jakim kierunku będą obecnie prowadzone prasce koncepcyjne i projektowe nad pływalniami, w szczególności przeznaczonymi do treningu sportowego i organizacji zawodów. Wybuch pandemii COVID-19 w roku 2020 i jego głębokie konsekwencje dla możliwości treningów, dla zasad organizacji i przebiegu imprez sportowych (wobec rygorów dyscypliny sanitarnej) – silnie, w całej rozciągłości, potwierdziły te przepuszczenia, obnażyły trudność przewidywań kierunków rozwoju budownictwa dla sportu, również w najbliższej przyszłości. Równocześnie uwypukliły znaczenie elastyczności dla przyjmowanych do realizacji rozwiązań: podatności na zmiany programu i funkcji wznoszonych obiektów sportowych. Obecnie (grudzień 2021) sytuacja jest na bieżąco monitorowana i użytkownicy pływalni sportowych, basenów szkolnych i pływalni rekreacyjnych mają świadomość, że względy bezpieczeństwa i odpowiedzialności społecznej mogą w każdej chwili zaważyć na dostępności tych obiektów.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Autor
Forma i typ
Monografia ma charakter studium właściwości psychicznych istotnych w zawodzie nauczyciela wychowania fizycznego. Za takie uznano kompetencje społeczne, inteligencję emocjonalną oraz kondycję psychiczną. Celem badania było: 1. określenie poziomu kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej oraz kondycji psychicznej studentów Wydziału Wychowania Fizycznego Akademii Wy-chowania Józefa Piłsudskiego w Warszawie, 2. ustalenie ich zróżnicowania ze względu na płeć oraz kierunek studiów, 3. poznanie osobowościowych uwarunkowań tych właściwości psychicznych i relacji między nimi. Przedmiotem zainteresowania były też zmiany zachodzące w kompetencjach społecznych, inteligencji emocjonalnej oraz zdrowiu psychicznym studentów po roku studiowania, a także zmiany pod wpływem celowych oddziaływań psychologicznych w postaci warsztatów psychologicznych. W pracy podjęto próbę stworzenia modelu zawodowego współczesnego nauczyciela wychowania fizycznego w percepcji studentów. Badaniami objęto trzy grupy studentów. Pierwszą grupę stanowili studenci wychowania fizycznego (wf) badani jednokrotnie w latach 2011-2014. Zostali oni porównani pod względem kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej ze studentami innych kierunków studiów. Drugą grupę stanowili studenci wf, którzy rozpoczęli studia w roku akademickim 2015/16. W tej grupie badanie kompetencji społecznych, inteligencji emocjonalnej i kondycji psychicznej powtórzono po roku. Trzecią grupę stanowili studenci wf uczestniczący w warsztatach psy-chologicznych badani w 2016-2017 roku. W pierwszej grupie zbadano ogółem 987 osób, studentów pierwszego roku i pierwszego stopnia: wydziału wychowania fizycznego, studentów turystyki i rekreacji, dziennikarstwa i transportu, w tym 537 mężczyzn i 450 kobiet w wieku 18-26 lat. Drugą grupę stanowiła młodzież akademicka studiująca na pierwszym roku studiów licencjackich wychowania fizycznego w czerwcu 2016 roku, a następnie powtórzono badania po roku, czyli w czerwcu 2017. W badaniach w pierwszej turze wzięły udział 184 osoby, w tym 122 mężczyzn i 62 kobiety w wieku 17-25 lat. W powtórzonych po roku badaniach uczestniczyły 132 osoby, w tym 49 stu-dentek i 83 studentów. Grupę uczestników warsztatów tworzyły 33 osoby, w tym 18 kobiet oraz 15 mężczyzn w wieku 19-35 lat. Zajęcia warsztatowe przeprowadzono w dwóch grupach różniących się pod względem wieku i poziomu studiów. Zajęcia warsztatowe przeprowadzono w latach 2016-2017. W badaniach zastosowano następujące standardowe kwestionariusze psychologiczne: Kwestionariusz Kompetencji Społecznych KKS A. Matczak, Kwestionariusz Inteligencji Emocjonalnej INTE N.S. Schutte, J.M. Malouffa, L.E. Hall, D.J. Haggerty`ego, J.T. Cooper, C.J. Goldena, L. Dornheim w polskiej adaptacji A.Ciechanowicz, A. Jaworowskiej, A. Matczak oraz Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia GHQ-28 Goldberga w polskiej adaptacji Z. Makowskiej i D. Merecz, a także Inwentarz osobowości NEO-FFI P.T. Costy, R.R. McCrae polskiej adaptacji B. Zawadzkiego, J. Strelau, P. Szczepaniaka, M. Śliwińskiej, Wielowymiarowy Kwestionariusz Samooceny MSEI E. J. O'Briena i S. Epsteina w adaptacji D. Fecenec. Posłużono się także autorską ankietą zawierającą pytania dotyczące przyszłych planów zawodowych, doświadczenia w pracy z klientem oraz modelu zawodowego nauczyciela wychowania fizycznego. Pierwszy blok analiz empirycznych odsłania profile kompetencji studentów i studentek. Kandydaci na nauczycieli wychowania fizycznego podejmujący studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie są zróżnicowani pod względem badanych właściwości. Jednak w grupie mężczyzn przeważają osoby o wynikach wysokich w za-kresie kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej. Wśród studentek obserwujemy w przewadze wyniki niskie i przeciętne. Obie płcie odznaczają się dobrą kondycją psychiczną. Wyniki badań potwierdzają, że kompetencje społeczne i inteligencja emocjonalna stanowią czynniki naturalnej selekcji do podejmowanych studiów. Pra-ca nauczyciela wychowania fizycznego i specjalisty w zakresie turystki i rekreacji wymaga rozwiniętych kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej. Aktywność fizyczna nie różnicowała nasilenia kompetencji społecznych, inteligencji emocjonalnej i kondycji psychicznej przyszłych nauczycieli wychowania fizycznego. Płeć różnicowała kompetencje psychiczne i inteligencję emocjonalną, wyższe wyniki zanotowano u mężczyzn. Studentki znamiennie częściej niż studenci uskarżały się na dolegliwości związane z psychicznym funkcjonowaniem. Młodsi, pierwszoroczni studenci odznaczali się wyższą inteligencją emocjonalną niż młodzież akademicka podejmująca studia na początku XXI wieku (2016 versus 2011; 2013 versus 2011). Ustalono predyktory kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej. Większych kompetencji społecznych w sytuacji ekspozycji możemy oczekiwać u studentów mniej neurotycznych i bardziej otwartych na nowe doświadczenia. Natomiast dużej inteligencji emocjonalnej możemy oczekiwać u studentów otwartych na nowe doświadczenia, o dużych kompetencjach w sytuacji ekspozycji i o wysokiej samoocenie. Ustalono także związki pomiędzy zdrowiem psychicznym, kompetencjami społecznymi i inteligencją emocjonalną. Dotyczą one jednak tylko niektórych ba-danych wymiarów, a ich siła nie jest duża. Im mniejsze kompetencje społeczne i inteligencja emocjonalna tym większe nasilenie zaburzeń funkcjonowania. Badania longitudinalne (porównanie wyników pomiaru na pierwszym i drugim roku studiów) pozwoliły dostrzec wagę naturalnego treningu społecznego w kształtowaniu kompetencji społecznych, inteligencji emocjonalnej i troski o zdrowie psychiczne młodzieży. Częściowo poprawie uległa kondycja psychiczna badanych osób. Jeśli zaś chodzi o inteligencję emocjonalną to wyniki badań sugerują raczej konieczność celowego oddziaływania w zakresie oczekiwanych zmian. Warsztaty psychologiczne stanowiły narzędzie interwencji w kierunku polepszania zarówno kompetencji społecznych i inteligencji emocjonalnej jak i pod-noszenia kondycji psychicznej. Kompetencje społeczne zmieniły się na korzyść u badanych osób, jednak nie wszystkie ich wymiary. Inteligencja emocjonalna mierzona przy użyciu narzędzia INTE nie uległa zmianie. W wyniku uczestnictwa w warsztatach psychologicznych „Komunikacja w świetle przeżywanych uczuć i emocji, Przebaczenie, O potrzebie miłości” zaobserwowano także pewne korzystne zmiany w zdrowiu psychicznym młodzieży. Doświadczenie pracy z klientem różnicowało niektóre badane zmienne tj. kompetencje społeczne w sytuacji ekspozycji społecznej oraz w wymiarze codziennego funkcjonowania. Korzystniej wypadały osoby posiadające doświadczenie w pracy z klientem. Nie dostrzeżono natomiast różnic w zakresie kompetencji społecznych między tymi studentami, którzy planują pracę w zawodzie nauczyciela lub trenera, a tymi, którzy nie są w tej kwestii zdecydowani lub mają inne plany zawodowe. Studenci deklarujący chęć pracy w zawodzie trenera cechowali się większą inteligencją emocjonalną od swoich rówieśników. Zdrowie psychiczne chętnych do bycia nauczycielami było zdecydowanie lepsze od studentów, którzy nie widzieli swojej przyszłości jako nauczyciele wychowania fizycznego. Ostatni wątek pracy dotyczy modelu nauczyciela wychowania fizycznego. W percepcji badanych studentów nauczyciele wychowania fizycznego powinni ce-chować się takimi właściwościami jak: odpowiedzialność, przyjaźń, pomaganie, cierpliwość, współpraca, pewność siebie, wytrwałość, trzeźwe myślenie, sumienność. Model zawodowy nauczyciela wychowania fizycznego to model społeczny.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Można śmiało powiedzieć, że powstawanie i rozwój poszczególnych systemów walki wręcz funkcjonuje jako ewolucyjny proces odbywający się wraz z rozwojem cywilizacji, określonymi jej wymogami i przenikaniem się różnorodnych wzorców kulturowych. Nie jest to odkrycie jednego genialnego człowieka, który z niczego stworzył sztukę walki, lecz jest to efekt pracy i doświadczeń wielu mistrzów, którzy potrafi li skorzystać z ugruntowanej wiedzy swoich poprzedników i uformować ją na miarę potrzeb swojej epoki. Nieprzeciętne jednostki, Jigoro Kano, Morihei Ueshiba, Masutatsu Oyama i inni, potrafi ły dostrzec podstawowe zasady warunkujące skuteczność używanych przez siebie elementów techniki walki. Wykorzystując prawidłowości funkcjonujące w posiadanym obszarze nagromadzonych umiejętności i wiedzy, zbudowali logiczną strukturę określającą odrębność i wyjątkowość swoich, dalekowschodnich systemów walki wręcz. Jigoro Kano jako pierwszy rozpoczął prace nad metodycznym ujęciem swojego systemu walki wręcz, a wielu innych poszło jego śladem. Uczniom, adekwatnie do posiadanych umiejętności nadawał on stopnie, a elementy techniki judo podzielił na grupy i sukcesywnie odkrywał wspólne mechanizmy determinujące skuteczność wykonania rzutów. Jak na owe czasy były to posunięcia wyjątkowo nowatorskie. Łatwość wymiany doświadczeń kulturowych między Japonią i Zachodem jaka wystąpiła w XX wieku, poskutkowała zbliżeniem stanowisk związanych z aktywnością fizyczną, co w efekcie przyczyniło się do usportowienia judo. Zgodnie z zasadą konwergencji, w procesie szkolenia sportowego Europejczyków, zaczęły pojawiać się cenne wartości wnoszone przez ambasadora kultury Kraju Kwitnącej Wiśni, jakim z dnia na dzień stawało się Kodokan Judo, spadkobierca dumnych samurajów. Wypracowane i utrwalone wzorce metodyczne będące standardem nauczania w obszarze kultury fizycznej i sportu europejskiego, pozwalają dostosować wartościową egzotykę Dalekiego Wschodu do naszych obszarów oczekiwań i percepcji. Obecnie powszechna jest świadomość znaczenia metodyki nauczania techniki judo, która stanowi jedno z podstawowych ogniw w procesie szkolenia przyszłych adeptów i rozwoju tej wspaniałej dyscypliny sportu i sztuki walki. Dlatego znacząca część tej pracy zawiera propozycje metodyki nauczania techniki judo i jest skierowana do studentów wychowania fizycznego, słuchaczy kursów instruktorskich i trenerskich oraz nauczycieli i trenerów prowadzących szkolenie początkowe jak również bardziej zaawansowane w tej dyscyplinie.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Książka ta poświęcona jest problematyce nierówności społecznych i ich ekspresji w dziedzinie kultury określanej mianem kultury fizycznej. Proponuję w niej – nowe w naukach o kulturze fizycznej w Polsce, choć na świecie obecne od wielu lat – spojrzenie na społeczne zróżnicowanie socjalizacji do sportu, uczestnictwa w sporcie i rekreacji ruchowej oraz konsumpcji sportowej (jako form uczestnictwa w kulturze) z perspektywy klasowej teorii społecznej francuskiego socjologa Pierre’a Bourdieu. Badania empiryczne i analizy teoretyczne przeprowadzone w ramach projektu badawczego, którego efektem jest niniejsza publikacja, stanowiły więc próbę testowania teorii Bourdieu w dziedzinie sportu i rekreacji ruchowej we współczesnym społeczeństwie polskim oraz sprawdzenia wyróżniającego (w terminologii Bourdieu – dystynktywnego) potencjału tych praktyk społecznych. Tego typu badania nie były dotychczas w Polsce realizowane na szerszą skalę ani w naukach o kulturze fizycznej, ani w obrębie socjologii, która nadal w niewielkim stopniu jest zainteresowana problematyką sportu i rekreacji ruchowej. W latach poprzedzających przemianę ustrojową z roku 1989 w polskich zorientowanych społecznie naukach o kulturze fizycznej kategoria klasy społecznej była silnie eksploatowana z perspektywy marksistowskiej. W latach późniejszych spowodowało to ideową negację tej kategorii analitycznej i czasowe odwrócenie się od niej badaczy. Efektem dominacji jednego paradygmatu klasowego oraz późniejszego ogólnego odwrotu od tej kategorii analitycznej było między innymi swoiste przeoczenie klasowej koncepcji teoretycznej Bourdieu rozwijanej przez niego w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Tymczasem na świecie była ona i jest chętnie (choć nie bezkrytycznie) wykorzystywana w społecznych badaniach sportu, rekreacji ruchowej i wychowania fizycznego. W tej pracy unikam przywoływania zideologizowanych marksistowskich pojęć sportu robotniczego i masowego, obecnych w naukach o kulturze fizycznej w okresie PRL-u, mając oczywiście świadomość ich historycznego miejsca w dorobku tej dyscypliny naukowej, przede wszystkim po to, aby nie wikłać teorii Bourdieu w dyskurs ideologiczny, a jednocześnie umożliwić jak najświeższe spojrzenie na jego koncepcję klasowego zróżnicowania społecznego. Współcześnie kategoria klasy społecznej jest nadal obecna w naukach o kulturze fizycznej i poza nimi, choć zmieniają się sposoby jej interpretowania, o czym piszę szerzej w rozdziale 1.7. Problematyka klasowa pojawia się także w większości współczesnych książek i podręczników socjologii sportu i kultury fizycznej. Jednym z głównych zagadnień analizowanych w tej pracy jest proces rodzinnej transmisji kultury fizycznej i przekazu kapitału kulturowego (w formie kapitału kultury fizycznej – czyli między innymi gustów dotyczących sportu i rekreacji ruchowej w zakresie uczestnictwa i konsumpcji sportowej) przez rodziców dzieciom oraz klasowych uwarunkowań tych procesów. Problem ten wiąże się ściśle z moimi dotychczasowymi zainteresowaniami badawczymi, czyli między innymi problematyką socjalizacji do sportu i kultury fizycznej rodziny. W badaniach empirycznych skupiłem się na sporcie i rekreacji ruchowej. Nie wkraczałem w istotną i także poruszaną w pracach Bourdieu problematykę ciała, cielesności czy dbałości o higienę i urodę, które również zajmują ważne miejsce w naukach o kulturze fizycznej. Była to świadoma decyzja związana z założeniem teoretycznym i metodologicznym ograniczenia liczby praktyk kulturowych na rzecz ich bardziej szczegółowej analizy. W badaniach skupiłem się więc na poszukiwaniu sposobów rozumienia i sensu nadawanego przez respondentów praktykom sportowo-rekreacyjnym poprzez jakościowe wywiady pogłębione, a także – przy zachowaniu zakresu problematyki – na rozszerzeniu zakresu wnioskowania poprzez przeprowadzenie reprezentatywnych badań ogólnopolskich. Chciałem dowiedzieć się, czy we współczesnym społeczeństwie polskim dostrzega się znaczenie sportu i rekreacji ruchowej jako potencjalnego lub realnego wskaźnika statusu społecznego i pozycji społecznej oraz czy polscy rodzice w swoich decyzjach i działaniach związanych z własną aktywnością sportowo-rekreacyjną, a także z aktywnością sportowo-rekreacyjną swoich dzieci uwzględniają statusowy charakter takich aktywności. Chciałem również sprawdzić, czy sport oraz rekreacja ruchowa są w Polsce areną lub – według terminologii Bourdieu – polem rywalizacji o społeczne uznanie i wyróżnienie, w jaki sposób rodzice dokonują wyboru zajęć sportowych dla dzieci, jak postrzegają społeczny prestiż uprawianej przez dzieci dyscypliny, jaki jest według nich sens własnej i ich dzieci aktywności sportowo-rekreacyjnej, a także czy analiza postaw i zachowań rodziców i ich dzieci wobec sportu pozwala wnioskować o swoistej reprodukcji kultury fizycznej pomiędzy pokoleniami, czy można dostrzec jej klasowy charakter. W mojej pracy potraktowałem więc sport i rekreację ruchową jako element kapitału kulturowego, w który rodzice wyposażają swoje dzieci, sytuując je – świadomie lub nie – w przestrzeni społecznej, w której tradycyjne granice podziałów klasowych, opartych wyłącznie na różnicach ekonomicznych, ulegają stopniowemu rozmywaniu. Społeczeństwo polskie nie jest z pewnością społeczeństwem ponowoczesnym, w stosunku do którego moglibyśmy przyjąć założenie o całkowitym zaniku struktury klasowej. Jak zauważają na przykład Słomczyński i Janicka (2005, s. 163, 182) w tekście dotyczącym pękniętej struktury społeczeństwa polskiego okresu transformacji ustrojowej: „Gdy analizujemy podstawowe wymiary stratyfikacji społecznej – formalne wykształcenie, pozycję zawodową i zarobki – okazuje się, że różnice klasowe są znaczne i nie usprawiedliwiają retoryki antyklasowej”. Choć trzeba jednocześnie zauważyć, że − w przeciwieństwie do wielu krajów Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych − w Polsce, w wyniku silnego naruszenia tradycyjnej struktury społecznej w okresie II wojny światowej oraz w PRL-u, struktura klasowa społeczeństwa uległa niewątpliwemu spłaszczeniu. PRL-u nastąpiło jej ograniczenie do klas robotników, rolników i inteligencji pracującej w wyniku likwidacji prywatnej własności środków produkcji, co doprowadziło do wyeliminowania klasy posiadaczy oraz niemal całkowitej likwidacji tradycyjnej klasy średniej (z niewielkimi ustępstwami na rzecz drobnego rzemiosła i produkcji oraz handlu produktami rolnymi, także − w latach późniejszych − w dziedzinie kultury fizycznej). Znana w socjologii struktury społecznej koncepcja tzw. śmierci klas, rozpropagowana przez Clarka i Lipseta (1991, s. 28), zakłada szybkie zmniejszanie się w kulturze euroamerykańskiej znaczenia pojęcia klasy opartego na różnicach ekonomicznych, na rzecz wzrostu znaczenia takich kryteriów podziałów społecznych jak: styl życia, styl konsumpcji i kapitał kulturowy. W badaniach własnych zwracałem uwagę na wyżej wymienione kryteria podziałów, ze szczególnym uwzględnieniem sportu i rekreacji ruchowej w czasie wolnym. Uznałem je za jedne z wielu dziedzin (pól) rywalizacji społecznej, na potrzeby której także nabywane są elementy ‘szlachectwa kulturowego’ (Bourdieu 2005/1979, s. 83), powiększane lub zmniejszane są zakresy dystansów społecznych oraz kształtowane klasowe gusty (czyli systemy schematów oceny) dotyczące tego, co i komu wypada czynić w czasie wolnym. W ten sposób własna aktywność sportowo-rekreacyjna rodziców lub ich dziecka mogłaby spełniać funkcje swoistej etykiety klasowej. Poza umiejętnościami sportowymi i wiedzą dotyczącą zasad rywalizacji (czyli kompetencji do uczestnictwa w sporcie i jego medialnej konsumpcji) elementami tej etykiety i przedmiotami konsumpcji będą sprzęt i stroje sportowe lub bezpośrednie uczestnictwo w wydarzeniach sportowych. Przy czym sport lub rekreacja ruchowa nie muszą być same z siebie (i traktowane w oderwaniu od innych produktów konsumpcji) dystynktywne. Baudrillard zauważa, że dopiero konstelacje produktów konsumpcji, „ich konfiguracja, stosunek do tych »przedmiotów« i ich całościowa »perspektywa« społeczna” (2006, s. 61) ma zawsze jakiś sens dystynktywny. Uprawianie sportu lub podejmowanie aktywności sportowo-rekreacyjnej w czasie wolnym umożliwia budowanie sieci kontaktów towarzyskich i pozyskiwanie kapitału społecznego. Wybór formy aktywności sportowo-rekreacyjnej oznacza także pośrednio wybór środowiska jego uczestników. Będzie to najczęściej środowisko społeczne, które dorośli lub rodzice w imieniu dzieci uznają za odpowiednie dla nich, uwzględniając ich wykształcenie, wykonywaną pracę, ocenę poziomu prestiżu społecznego itp. Poprzez wybór rodzaju sportu lub formy rekreacji ruchowej ludzie mogą też próbować włączać się w życie grup społecznych, do których aspirują. Wydaje się, że jest to ten sam mechanizm, który determinuje wybór szkoły dla dzieci − dla rodziców znaczenie ma i jakość kształcenia oferowana przez szkołę i pochodzenie społeczne pozostałych dzieci, uczęszczających do tej szkoły. Podobnie wszechstronne umiejętności sportowe dziecka, a zwłaszcza te, których nie naucza się w szkole i których pozyskanie jest kosztowne z racji konieczności wielu lat szkolenia, mogą być po Veblenowsku traktowane podobnie jak umiejętności gry na instrumencie (zwłaszcza bez intencji zostania zawodowym muzykiem) czy znajomość wymarłych już języków. Są to umiejętności ekonomicznie bezużyteczne i służące jedynie do umacniania dominacji jednych grup nad innymi, będące skutecznymi sposobami konsumpcji na pokaz. W ten sposób umiejętność jazdy na nartach zjazdowych, gry w tenisa, jazdy konnej czy żeglowania stanowić mogą (nawet w epoce dużej demokratyzacji tych sportów) wskaźnik pochodzenia z dobrego domu i ważny element kapitału kulturowego. Podobnym torem podążały rozważania Bourdieu na temat klasowych uwarunkowań sportu i rekreacji ruchowej oraz gustów Francuzów w tym zakresie przedstawione w Dystynkcji (2005/1979), do których odwołuję się w podrozdziale 1.5. Ludzie stale dokonują w życiu wyborów i dotyczą one także kultury fizycznej. Za jedno z zadań zorientowanego społecznie badacza kultury fizycznej uznaje się potrzebę opisu i zrozumienia logiki codziennych ludzkich działań oraz praktyk społecznych związanych z kulturą fizyczną. W mojej pracy spoglądam na wybrane aspekty tej dziedziny rzeczywistości z perspektywy wzajemnych relacji zróżnicowania społecznego i kulturowego poprzez pryzmat teorii społecznej Pierre’a Bourdieu. I choć obecnie jego teorie są także kontestowane i wskazuje się na pewne ich słabości (krytykę Bourdieu i związany z nią dyskurs opisuję w rozdziale 1.6), zastrzeżenia te nie powodują jednak, że znika ona z przestrzeni debaty socjologicznej. Przykładem tego mogą być licznie przywoływane w tej książce współczesne badania, w których testowane są jego założenia teoretyczne. Nadal jest też szeroko wykorzystywana w socjologii sportu i w naukach o kulturze fizycznej do wyjaśniania społecznego zróżnicowania uczestnictwa w sporcie i konsumpcji sportowej (np. MacAloon 1988; Moens, Scheerder 2004; Ohl 2000; Skille 2005; Skille 2007; Stempel 2005; Stempel 2006; Swanson 2009; Thrane 2001; Thrane 2001; Warde 2006; White, Wilson 1999; Wilson 2002) czy społecznych relacji w obrębie sportu i wychowania fizycznego, np. klasowych uwarunkowań postaw młodzieży wobec wychowania fizycznego (np. Koca, Atencio et al. 2009) lub doświadczeń i problemów osób niepełnosprawnych na lekcjach wychowania fizycznego (Fitzgerald 2005). Perspektywa teoretyczna Bourdieu stosowana jest także w pedagogice sportowej, w badaniach nauczycieli wychowania fizycznego i samego procesu ich przygotowania zawodowego (Physical Education Teacher Education [PETE]) oraz dominujących w tym polu przekonań dotyczących treści programów wychowania fizycznego. Dobrymi przykładami mogą być badania praktyk nauczycielskich stosowanych na lekcjach wychowania fizycznego w Szwecji (Redelius, Fagrell et al. 2009), nad postrzeganiem znaczenia nauczania poza salami szkolnymi (outdoor education), w procesie przygotowywania nauczycieli wychowania fizycznego (także w Szwecji: Backman 2008) lub praca Browna (2005) dotycząca Genderowego − męskiego profilu szkolnego wychowania fizycznego i jego odtwarzania w procesie szkolenia nauczycieli wychowania fizycznego w Anglii i Walii. W pewnym sensie odrębną grupę badań wykorzystujących różne elementy teorii Bourdieu, wpisujących się w zakres nauk o kulturze fizycznej stanowią analizy postawy wobec zdrowia i zachowań medycznych, wobec sprawności fizycznej czy własnej cielesności oraz ich społeczne uwarunkowania. Przykładem mogą być badania przeprowadzone wśród kobiet dotyczące ich postaw wobec zdrowia i sprawności fizycznej (także w nawiązaniu do ich doświadczeń wyniesionych z zajęć wychowania fizycznego w szkole) przedstawione w artykule Lee i Macdonald (2010), badania klasowych uwarunkowań stanu zdrowia mieszkańców Brytyjskiej Kolumbii w Kanadzie (Veenstra 2007) lub − bardziej bezpośrednio związane z problematyką niniejszej pracy, choć nieco starsze − badania Labergego i Sankoffa (1988) dotyczące związku pomiędzy aktywnością fizyczną, stylem życia i klasowym ‘habitusem cielesnym’. Poglądy Bourdieu − w dużej mierze dzięki jego książce Męska dominacja (2004/1998) − przywoływane są także często w analizach dotyczących płci kulturowej czy problemów kobiet sporcie. Zainteresowany tą problematyką czytelnik może sięgnąć choćby do przeglądowego tekstu Jakubowskiej (2009) lub prac Browna (2006) Thorpe’a (2009). Wątki tych rozważań pojawiały się w przywoływanej literaturze dotyczącej wychowania fizycznego i są obecne także w wielu badaniach dotyczących zdrowia i cielesności. Wskazując na znaczne zainteresowanie teoriami Pierre’a Bourdieu, należy podkreślić, że w wielu przypadkach ich wykorzystanie wiąże się z krytyką jego poglądów, w sytuacji gdy szczegółowe wyniki badań empirycznych ich nie potwierdzają. Ale to oznacza, że o ile traktowanie teorii Bourdieu jako wszechwyjaśniającej ogólnej teorii społecznej staje się z opisanych powyżej powodów trudne, o tyle zasadne wydaje się jej stosowanie do analiz społecznego zróżnicowania praktyk kulturowych w poszczególnych polach i w konkretnych kontekstach historyczno-kulturowych (np. Giulianotti 2005, s. 170). W samym zaś polu sportu istotne jest nie tylko to, kto jaki sport uprawia lub jakiemu sportowi kibicuje (choć są to także cenne informacje), ale to, jaki nadaje temu sens, jak ta praktyka kulturowa jest realizowana, w jakim kontekście społecznym występuje oraz z jakimi innymi elementami stylu życia i konsumpcji kulturowej się łączy.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej