Pawlikowska-Piechotka Anna
Sortowanie
Źródło opisu
IBUK Libra
(7)
Forma i typ
E-booki
(7)
Autor
Praca zbiorowa
(153)
Suchodolski Bogdan (1903-1992)
(90)
Estreicher Karol
(64)
Gowarzewski Andrzej
(61)
Kolberg Oskar
(57)
Pawlikowska-Piechotka Anna
(-)
Kruczek Zygmunt
(55)
Zgółkowa Halina (1947- )
(50)
Okoń Wincenty (1914-2011)
(49)
Sienkiewicz Henryk
(49)
Kraszewski Józef Ignacy
(47)
Dziubiński Zbigniew (1952- )
(46)
Iwaszkiewicz Jarosław (1894-1980)
(44)
Kupisiewicz Czesław
(42)
Krzyżanowski Julian
(41)
Szafkowski Zbigniew (1938- )
(40)
Dziak Artur (1933- )
(39)
Bakulev A. N
(38)
Krawczyk Zbigniew
(37)
Rosławski Adam (1916-2001)
(37)
Szot Zbigniew
(37)
Dobraczyński Jan
(36)
Mickiewicz Adam (1798-1855)
(36)
Tatarkiewicz Władysław
(36)
Bratny Roman
(35)
Mierzwiński Henryk
(34)
Starosta Włodzimierz (1931- )
(34)
Wołoszynowa Lidia (1911-2000)
(34)
Wroczyński Ryszard (1909-1987)
(34)
Żeleński Tadeusz
(34)
Czerwiński Janusz
(33)
Drozdowski Zbigniew
(33)
Kosiewicz Jerzy (1949- )
(33)
Prochorov Ju. E
(33)
Łoziński Jerzy
(33)
Prus Bolesław
(32)
Sozański Henryk (1939- )
(32)
Włodarski Ziemowit (1925-2014)
(32)
Dąbrowska Maria
(31)
Dostoevskij Fedor M
(30)
Ignasiak Zofia (1947- )
(30)
Kotarbiński Tadeusz
(30)
Miłosz Czesław
(30)
Pieter Józef
(30)
Sieniek Czesław
(30)
Vopel Klaus W
(30)
Bergier Józef (1952-)
(29)
Olszański Tadeusz
(29)
Rudniański Jarosław
(29)
Stanisławski Jan
(29)
Wańkowicz Melchior
(29)
Łobożewicz Tadeusz (1935-2002)
(29)
Bochenek Adam
(28)
Korczak Janusz
(28)
Lipoński Wojciech
(28)
Pawlak Mirosław
(28)
Siwiński Wiesław (1934- )
(28)
Bondarowicz Marian
(27)
Reicher Michał
(27)
Szewczuk Włodzimierz
(27)
Umiastowska Danuta
(27)
Nowotny Janusz (1940- )
(26)
Szkutnik Leon Leszek
(26)
Tuszyński Bogdan
(26)
Wojnar Irena (1924- )
(26)
Demidowicz Tomasz
(25)
Kozioł Leszek
(25)
Kozłowski Waldemar Antoni
(25)
Krawczuk Aleksander
(25)
Malinowski Andrzej (1934- )
(25)
Rodziewiczówna Maria
(25)
Woynarowska Barbara (1940- )
(25)
Żeromski Stefan (1864-1925)
(25)
Kasperczyk Tadeusz (1948- )
(24)
Kozielecki Józef
(24)
Tauber Roman Dawid (1945- )
(24)
Demel Maciej
(23)
Doroszewski Witold
(23)
Gołembski Grzegorz
(23)
Talaga Jerzy (1929- )
(23)
Trześniowski Roman
(23)
Wolff-Łozińska Barbara (1920-1990)
(23)
Woltmann Bernard (1932-2013)
(23)
Zaborniak Stanisław (1947- )
(23)
Zuchora Krzysztof (1940- )
(23)
Denek Kazimierz (1932-2016)
(22)
Głuszek Stanisław
(22)
Iskra Janusz (1959- )
(22)
Kalinowski Adam
(22)
Strelau Jan
(22)
Warneńska Monika
(22)
Wielgus Stanisław
(22)
Śliwerski Bogusław
(22)
Żukowska Zofia (1932-2013)
(22)
Żukrowski Wojciech (1916-2000)
(22)
Gumowska Irena (1912-1991)
(21)
Kozakiewicz Mikołaj
(21)
Kwieciński Zbigniew (1941- )
(21)
Lem Stanisław
(21)
Nowakowski Andrzej (1951- )
(21)
Szczepański Jan
(21)
Rok wydania
2020 - 2024
(2)
2010 - 2019
(4)
2000 - 2009
(1)
Kraj wydania
Polska
(7)
Język
polski
(7)
7 wyników Filtruj
E-book
W koszyku
Tematem książki jest historia pływalni oraz ich współczesne zasady funkcjonalno-programowe, przygotowanie do zajęć sportowo-rekreacyjnych. Szczególną uwagę poświęciliśmy pływalni w Pałacu Młodzieży PKIN w Warszawie. Obiekt ten został oddany do użytku w roku 1955 jako część gmachu Pałacu Kultury i Nauki, wzniesionego w stylu socrealizmu, należąc do ważnego segmentu funkcjonalnego obiektu ‘Wychowanie fizyczne i sport’. Była wówczas (i jest nadal) jedyną pływalnią krytą w województwie mazowieckim, na której jest możliwe uprawianie skoków do wody w pełnym zakresie konkurencji tej dyscypliny (skoki z wieży 10- metrowej). Jest to jednocześnie jedna z kilku pływalni w Polsce, na której można uprawiać tę dyscyplinę w pełnym zakresie konkurencji przez cały rok (pozostałe to Zatoka Sportu w Łodzi, Termy Maltańskie w Poznaniu) i jedną z kilkunastu na których można uprawiać skoki do wody, ale w nie-pełnym zakresie konkurencji, wśród nich jest na przykład OSIR Częstochowa, OSIR Rzeszów (brak wieży 10 metrowej). Ponieważ jest to temat, naszym zdaniem, z jednej strony niezwykle interesujący, ale jednocześnie zbyt rzadko podejmowany – uznaliśmy za zasadne uzu-pełnienie treści o autorski program zajęć sportowych kierowanych do dzieci i młodzieży oraz analizę treningu skoków do wody, najważniejszych elementów w technice skoków do wody. Końcową konkluzją pracy jest refleksja, że brak odpowiednich obiektów pływalni w naszym kraju jest wypadkową wielu przyczyn: z jednej strony brakiem środków na inwestycje sportowej, z drugiej bardzo wysokich i precyzyjnych wymagań federacyjnych FINA (Federation Internationale de Natation) dla uprawiania tej dyscypliny, które obiekt musi spełniać. Trudno się natomiast zgodzić z argumentem, często przytaczanym (między innymi w oficjalnych raportach), że ograniczenia środków na inwestycje pływalni z wieżą do pełnego zakresu skoków są konsekwencją braku zainteresowania tą dyscypliną wśród dzieci i młodzieży. Obserwowane od dekad, rok roczne wielkie zainteresowanie rekrutacją na zajęcia w Pałacu Młodzieży i osiągane znaczące sukcesy sportowe wychowanków - temu bardzo wyraźnie przeczą. Niezbędne dla dalszego funkcjonowania obiektu prace modernizacyjne, któ-re miały miejsce na pływalni PM-PKIN, musiały uwzględnić bardzo restrykcyjne i szczegółowe rekomendacje programu konserwatorskiego, narzucającego zacho-wanie historycznych walorów stylu architektonicznego pływalni. Oddana w roku 2016 do użytku po zabiegach renowacyjnych pływalnia w PM-PKIN służy obecnie sekcji pływackiej (w tym zajęciom i treningom skoków do wody) oraz zajęciom rekreacyjnym. Wielofunkcyjność pływalni, jej różnorodne wykorzystanie (szkole-nia, treningi sportowe, zajęcia rekreacyjne, zawody i pokazy) umożliwiają rów-noważenie budżetu i utrzymanie kosztownego i wymagającego w eksploatacji obiektu. Pływalnia w Pałacu Młodzieży w Warszawie jest przykładem, jak ważne jest zachowanie tradycji i ciągłości działalności sportowej, jak potrzebne jest szukanie udanych kompromisów dla z jednej strony niezbędnych zabiegów modernizacji i dostosowania obiektu sportowego do współczesnych wymagań, z drugiej strony – ochrony jego historycznego stylu i substancji zabytkowej – bez uszczerbku dla funkcji i wartości użytkowych. Historia sekcji skoków do wody, którą opisujemy w stopniu szczegółowym (jednej z pierwszych, najdłużej działających i nadal nielicznych w Polsce), na-szym zdaniem dobrze ilustruje, jak niezwykle konsekwentnie realizowany, nie-przerwanie od 65 lat, pomimo zmieniających się uwarunkowań zewnętrznych, program szkoleń i treningów może mieć decydujący wpływ na znaczące sukcesy sportowe wychowanków. Niezwykle trudna jest obecnie odpowiedz na pytanie, w jakim kierunku będą obecnie prowadzone prasce koncepcyjne i projektowe nad pływalniami, w szczególności przeznaczonymi do treningu sportowego i organizacji zawodów. Wybuch pandemii COVID-19 w roku 2020 i jego głębokie konsekwencje dla możliwości treningów, dla zasad organizacji i przebiegu imprez sportowych (wobec rygorów dyscypliny sanitarnej) – silnie, w całej rozciągłości, potwierdziły te przepuszczenia, obnażyły trudność przewidywań kierunków rozwoju budownictwa dla sportu, również w najbliższej przyszłości. Równocześnie uwypukliły znaczenie elastyczności dla przyjmowanych do realizacji rozwiązań: podatności na zmiany programu i funkcji wznoszonych obiektów sportowych. Obecnie (grudzień 2021) sytuacja jest na bieżąco monitorowana i użytkownicy pływalni sportowych, basenów szkolnych i pływalni rekreacyjnych mają świadomość, że względy bezpieczeństwa i odpowiedzialności społecznej mogą w każdej chwili zaważyć na dostępności tych obiektów.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Branża turystyczna jest szczególnie wrażliwa na sytuację na świecie: wydarzenia polityczne, kryzysy ekonomiczne, zagrożenia zdrowotne i inne katastrofy, takie jak klęski żywiołowe, wojny czy ataki terrorystyczne. Każda sytuacja kryzysowa ma swój unikalny charakter, więc jej konsekwencje mają różnoraki charakter i zasięg. W przeszłości wielokrotnie branża turystyczna musiała radzić sobie z wieloma kryzysami, jednak ich negatywne skutki nigdy nie miały tak globalnego charakteru. W 2020 roku wybuch pandemii COVID-19 i ograniczenia w podróżowaniu spowodowały bezprecedensowe problemy w branży turystycznej. Zarządzający hotelami, restauracjami, personel i ich goście musieli stawić czoła różnym wyzwaniom, było konieczne podejmowanie szeregu działań, aby sprostać nowej sytuacji. Niniejsze opracowanie ma na celu zaprezentowanie skutków pandemii COVID-19 na wybrane segmenty branży turystycznej: hotele, gastronomię, transport, biura podróży, działalność pilotów wycieczek i przewodników turystycznych oraz omówienie niektórych strategii przetrwania, już obserwowanych i możliwych do wdrożenia w tych sektorach usług turystycznych podczas kryzysu pandemicznego (w perspektywie krótko- i długoterminowej). Badania autorów oparto przede wszystkim na przeglądzie literatury przedmiotu, danych statystycznych oraz przepisach sanitarnych opracowanych przez globalne organizacje międzynarodowe, krajowe podmioty rządowe i pozarządowe, samorządy i branżę hotelarską. Autorzy poddali krytycznej analizie wdrażane systemy zarządzania w hotelarstwie, gastronomii, transporcie, usługach organizacji i pośrednictwa w odpowiedzi na kryzys COVID-19 (przegląd literatury przedmiotu, dane jakościowe) oraz dane ilościowe, uzyskane w oparciu o dostępne informacje statystyczne na temat ruchu turystycznego i obłożenia hoteli (lata 2019-2020). Tak zgromadzony materiał pozwolił porównać, pod kątem różnych aspektów, sytuację tych branż przed pandemią oraz podczas kryzysu COVID-19. Wnioski końcowe zostały przedstawione w ujęciu kilku wątków problemowych: kryzys ruchu turystycznego, ochrona zdrowia personelu i tury-stów, administracyjne ograniczenia wynikające z reżimu sanitarnego i możliwe zalecenia do-tyczące zarządzania tymi sektorami w okresie ‘nowej normalności’ w ruchu turystycznym. Słowa kluczowe: turystyka zrównoważona, pandemia COVID-19, bezpieczeństwo sanitarne, działania naprawcze
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
W każdej z rozwiniętych cywilizacji europejskiej, krzewienie kultury fizycznej łączyło się z budową obiektów i urządzeń sportowych. Ponieważ dla najdawniejszych z tych społeczności sprawność fizyczna i współzawodnictwo sportowe były równie istotne jak religia i nauka, budowle sportowe, oświaty i religijne były ze sobą formalnie i funkcjonalnie przeplatane (w kulturze helleńskiej na przykład Olimpia i Delfy – malowniczo wkomponowane w otaczający krajobraz). Zgodnie z platońską zasadą, egzemplifikowaną w planach urbanistycznych miast projektu Hippodamosa z Miletu, budowle służące codziennej kulturze fizycznej były wbudowane w tkankę antycznych miast greckich, a obiekty dla celów zawodów sportowych – były lokalizowane na ich obrzeżach, poza gęstą zabudową centrum. Ponieważ Rzymianie cenili tłumne widowiska – pojawiły się w ich państwie obok stadionów – owalne amfiteatry ‘wciśnięte’ w ciasną zabudowę miejską (przykładem jest rzymskie Kolosseum). Doskonała znajomość konstrukcji i mechaniki budowy, stosowanie betonu – pozwoliły Rzymianom na wznoszenie wielokondygnacyjnych, monumentalnych budowli. Dorobek rzymskiej architektury stał się cennym materiałem dla poszukiwań rozwiązań funkcjonalnych: ergonomii i bezpieczeństwa widowni, powiązań komunikacyjnych wewnątrz budynku. Program rzymskich term jest współcześnie kopiowany w postaci zespołów wielofunkcyjnych aquaparków. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego Zachodniego, w okresie średniowiecza, zaprzestano budowy obiektów i urządzeń sportowych. Wyjątkami były tymczasowe i prymitywne konstrukcje wznoszone na potrzeby organizacji turniejów rycerskich (trybuny i szranki na polu walki). Ćwiczenia sportowe w strzelaniu z łuku, kuszy – miały miejsce na podmiejskich łąkach (prato, courts, błonie), a gra w piłkę – na miejskich placach, zawody w pływaniu lub wioślarskie – na jeziorach i rzekach, a jazda na łyżwach – na zamarzniętych naturalnych akwenach. Dopiero w wiekach XVI-XVIII powstawały specjalnie wznoszone ujeżdżalnie, sale sportowe do ćwiczeń szermierczych lub do gry w piłkę (salles jeu de paume, real tenis halls). Nie były to jednak budowle (poza wyjątkami jak ujeżdżalnie w Książu, czy Maneż w Moskwie) architektonicznie wybitne, ani mające znaczenie dla użytku powszechnego – przeznaczone były tylko dla warstwy arystokracji. Z czasem, wraz z rozwojem urbanizacji zagęszczone zabudową miasta nie miały odpowiedniej przestrzeni do gier, konieczne okazało się planowanie parków miejskich, urządzonych pod kątem sportu i wypoczynku (Bois de Boulonge w Paryżu, Hyde Park w Londynie, Park Angielski w Monachium). Odrodzeniu ruchu sportowego w wieku XIX, towarzyszyła budowa licznych obiektów sportowych. Na wzór niemieckich Turnplatze powstawały w wielu krajach boiska gimnastyczne, na wzór niemieckich Turnhalle – sale sportowe do gier i ćwiczeń. W XIX wieku powstały kryte sztuczne lodowiska, kryte pływalnie, velodromy, kluby sportowe (wioślarskie, żeglarskie, cyklistów, krykieta, tenisowe, strzeleckie, gimnastyczne). Powstawały korty tenisowe, boiska i stadiony piłkarskie, tory bobslejowe i skocznie narciarskie, pływalnie kryte i odkryte. W początkach XX wieku, nowe materiały i techniki budowlane pozwoliły na wznoszenie monumentalnych budowli sportowych, o coraz większych rozpiętościach przykryć, – co uniezależniło uprawianie wielu dyscyplin od warunków pogodowych i pory roku (Stadion Olimpijski w Berlinie, Pływalnia Olimpijska w Berlinie, Hala Stulecia Rzeszy we Wrocławiu, Stadion Olimpijski White City w Londynie). Dla celów szkolenia przyszłych nauczycieli i trenerów powstały uczelnie o profilu wychowania fizycznego (Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie, wyższe uczelnie w Sztokholmie i Berlinie). O II połowy XX wieku mamy coraz bardziej do czynienia z rozdziałem obiektów sportowych na te, które służą aktywnej, fizycznej rekreacji dla przyjemności i rozrywki oraz na obiekty przeznaczone dla treningu i rozgrywania zawodów sportowych. Naturalnie te granice nie zawsze wyraziste i funkcje oczywiste. Na tej samej pływalni, kortach tenisowych, krytym sztucznym lodowisku – są najczęściej organizowane zarówno zajęcia rekreacyjne jak i zawody sportowe, tyle że w innych dniach i godzinach. Naturalnie nie zawsze takie wielostronne użytkowanie obiektu jest możliwe. Chociażby dotyczy to kosztownych w utrzymaniu aren sportowych i stadionów, gdzie zastosowano specjalistyczne urządzenia i materiały wykończeniowe, wymiary zgodne z przepisami federacji (nawierzchnie pola gry), trybuny dla wielotysięcznych widowni. Korzystanie z takich warunków dla celów rekreacyjnych byłoby nieuzasadnionym luksusem. Ponadto, jak się wydaje, ‘sport dla wszystkich’ powinien być realizowany przede wszystkim w naturalnym otoczeniu, na terenach zielonych urządzonych pod kątem wielorakich form sportu i wypoczynku, z urządzeniami odpowiadającymi oczekiwaniom różnych grup społecznych, wpisanymi w zieleń parkową, gwarantującą zdrowe środowisko dla wysiłku fizycznego. Bez wątpienia jednak wszystkie obiekty sportowe powinny zachować ważną cechę wspólną: zarówno monumentalne obiekty przeznaczone dla sportu wyczynowego jak i skromniejsze, będące elementem programu miejskich terenów wypoczynkowych, powinny być nie tylko funkcjonalne, bezpieczne i ekonomiczne, – ale także piękne i o wysokiej jakości estetycznej.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Tematem książki jest prezentacja, na podstawie wieloletniej kwerendy w zbiorach naukowych i archiwach, informacji zebranych z wielu rozproszonych źródeł, historii architektury sportowej w krajach pozaeuropejskich, przedstawionej na tle uwarunkowań społeczno-kulturowych. Jest to konsekwentna kontynuacja wieloletnich prac badawczych na temat dziejów budownictwa sportowego w Europie i innych kontynentach. Nasze zainteresowania skupiały się na historii obiektów wznoszonych w Europie, a w kolejnym etapie w krajach pozaeuropejskich, w Afryce, Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej oraz Azji i Australii, dziejach budownictwa sportowego rozważonych na tle społeczno-kulturowych uwarunkowań, w kontekście rozwoju poszczególnych dyscyplin sportowych opisywanych cywilizacji. Efektem drugiego etapu tych prac jest niniejsza monografia, opracowana na podstawie zebranego i uporządkowanego materiału. Jak mamy nadzieję, takie ujęcie historii powszechnej architektury sportowej, daje pełny obraz dziejów budownictwa dla sportu na tle rozwoju cywilizacji wszystkich kontynentów. Prezentowane zagadnienia są kontynuacją prac na temat obiektów sportowych w Europie, książki tych samych autorów pt.: ‘Dzieje obiektów sportowych w Europie”, wydanej w roku 2017 przez Akademię Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Ich rozszerzenie o kolejne kontynenty, jak mamy nadzieję, pozwalają na zaprezentowanie pełnego obrazu rozwoju architektury sportowej na całym świecie, omówionego na tle historii rozwoju różnorodnych cywilizacji i tworzących ją społeczeństw. Przekrój historyczny, jaki monografia obejmuje, to okres od czasów antycznych po współczesność (ponad 4000 lat). Rozwój powszechnej architektury sportowej, podobnie jak w przypadku historii budownictwa sportowego w Europie, pragniemy przedstawić na tle najistotniejszych wydarzeń politycznych i przemian społecznych, takie ujęcie jest bowiem powszechne wśród historyków sportu i ten sposób wydaje się w pełni uzasadniony wobec podejmowanego tematu Książka powstała w oparciu o materiał zgromadzony w czasie realizacji kolejnych badań statutowych: ds.-114, ds.-144 oraz ds.-316, którymi Anna Pawlikowska-Piechotka, kierowała na Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie w latach 2007-2019, a także niezależnych badań obu autorów prowadzonych od kilkunastu lat.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Potrzeba zapewnienia mieszkańcom wielkich miast właściwych warunków dla aktywnego wypoczynku, traktowanego, jako codzienna potrzeba wysiłku fizycznego, a także sposób dla zagospodarowania świątecznego lub urlopowego czasu wolnego, jest znana i wielokrotnie opisywana w literaturze przedmiotu (Dąbrowski 2006, Łobożewicz 1994, Torkildsen 2006). Także znaczenie systematycznej, codziennej rekreacji ruchowej, w szczególności realizowanej na terenach zieleni otwartej, o wysokiej, jakości środowiska, odpowiednio urządzonych i zachowujących walory estetyczne – jest ujmowane wielowątkowo w literaturze przedmiotu (Pomorski 1998, Wirszyłło 1974, Wyrzykowski 2000). Sport i rekreacja, realizowane w czasie wolnym, mają ogromne znaczenie dla zdrowia, sprawności fizycznej i psychicznej szczególnie dla mieszkańców współczesnych miast zagrożonych stałym, długotrwałym oddziaływaniem stresu, pogłębionym niską jakością środowiska zamieszkania. Nie ma wątpliwości, że możliwość aktywnego wypoczynku na odpowiednio przygotowanych terenach, jest bezcenną szansą odnowienia i wzmocnienia sił mieszkańców miast (Kozdroń 2004, Mazurek 2003, Mogiła-Lisowska 2010). Toteż powinno być przedmiotem troski i niepokoju zarówno postępujące zjawisko ograniczania powierzchni istniejących miejskich parków i zieleńców publicznych, także o walorach historycznych, ponieważ planuje się na nich zabudowę – jak i niedostateczne przygotowanie publicznych terenów zieleni dla codziennej rekreacji. Przyjęło się narzekać na ospałe, pozbawione ducha sportowego społeczeństwo (szczególnie młodsze pokolenie), ale jednocześnie brakuje właściwie zagospodarowanych, ogólnie dostępnych, nie-komercyjnych pływalni, boisk do gier, kortów tenisowych. Administracje i zarządy wielu osiedli mieszkaniowych często zaniedbują wspólne tereny wypoczynku albo wręcz decydują się na likwidację (bądź poważne ograniczenie) terenów wypoczynku osiedlowego, chcąc ze sprzedaży cennych, bo uzbrojonych i atrakcyjnie zlokalizowanych terenów miejskich zdobyć środki na niezbędne inwestycje (ocieplanie budynków, wymianę stolarki, remonty CO itp.). Niepokoją pojawiające się doniesienia prasowe w prasie lokalnej o zamierzeniach stopniowej likwidacji miejskich ogrodów działkowych, bez zastąpienia ich inną formą zieleni urządzonej. W konsekwencji miejskie tereny zieleni, tradycyjnie użytkowane, jako sportowo-rekreacyjne oraz rezerwowane dla takiej funkcji w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, zaczynają być coraz częściej terenami przeznaczanymi pod zabudowę (przykładem jest Skarpa Warszawska). Podobny los spotka istniejące urządzenia sportowe i rekreacyjne, przeznaczane ze względów ekonomicznych do innej niż pierwotna funkcji (organizacja bazarów handlowych na zamkniętych stadionach). Ponadto od lat obserwujemy w wielu miastach europejskich, także polskich, bolesne zjawisko, jakim jest likwidacja lub ograniczanie działalności historycznych klubów sportowych o wieloletnich tradycjach, a także tak drastyczne i niezrozumiałe decyzje jak zabudowa boisk szkolnych, przeznaczanych na inne niż pierwotna funkcje – najczęściej dla komercyjnej zabudowy mieszkaniowej. Wymienione procesy są nie tylko niezwykle groźne dla społeczności miasta, ale i trudno odwracalne, a skutkiem ułomnej urbanistyki, czyli wadliwych decyzji przestrzennych, mogą być już odczuwalne konsekwencje, wpływające bezpośrednio na: a) obniżenie jakości życia, pogarszanie stanu zdrowia mieszkańców miast; b) pogorszenie jakości środowiska miasta (wskutek zabudowy biologicznie czynnych obszarów), silniejsze zanieczyszczenie atmosfery, gleby i wód; c) ułomny rozwój miasta spowodowany brakiem odpowiedniego udziału terenów zieleni otwartej, umożliwiającej aktywny codzienny wypoczynek – a więc budowanie tkanki miasta sprzeczne z koncepcją „zdrowego miasta”, zalecaną przez współczesną urbanistykę, jako zasada naczelna zrównoważonego rozwoju terenów zurbanizowanych. Problem niewystarczającej ilości i jakości terenów sportowo rekreacyjnych, których brak może przyczynić się do obniżenia jakości życia w mieście, wzrostu zachorowań z powodu chorób układu krążenia, nowotworów, chorób dróg oddechowych – znalazł miejsce w europejskiej literaturze naukowej odnoszącej się do zrównoważonego planowania miast, zarówno jako gorzka refleksja nad nieprzemyślaną praktyką gospodarki przestrzennej, jak i ostrzeżenie o głębokich, trudno odwracalnych konsekwencjach takiej polityki planowania, bez uwzględniania potrzeb zdrowotnych społeczności lokalnej (Chmielewski 2005, Pęski 1999, Pomorski 1998, Szulczewska 1996, Thompson 2007). Smutną, obserwowaną w wielu współczesnych miastach europejskich praktyką, jest brak skoordynowanych, kompleksowych działań planistycznych i administracyjnych kształtowania terenów zielonych, odpowiednio urządzonych dla spełniania ważnych społecznie funkcji sportowo-rekreacyjnych. Zbyt często tereny zielone, szczególnie w miastach polskich, są traktowane jako rezerwa pod inwestycje, co gorsza równie często tereny już urządzone jako wypoczynkowe – padają ofiarą nowych inwestycji miejskich. Na takie lekceważące traktowanie miejskich terenów sportu i wypoczynku nie powinno być społecznej zgody. W programach promocji zdrowia i zachowań pro-zdrowotnych konieczna jest konsekwencja. Trudno kształtować pożądane postawy aktywnego wypoczynku, realizować z przekonaniem hasła „sportu dla wszystkich”, „sportu w rodzinie”, jeżeli zabraknie właściwych warunków (terenów i urządzeń) niezbędnych dla ich realizacji (Dąbrowski 2006, Pawlikowska-Piechotka 2010, Torkildsen 2006, Wyrzykowski 2000). Niniejsza książka, jest przeznaczona dla studentów zarówno kierunku wychowania fizycznego jak i turystyki i rekreacji. Zawiera omówienie kilku najistotniejszych rodzajów terenów rekreacji w przestrzeni miasta: parków i ogrodów miejskich, terenów wypoczynku osiedlowego, placów zabaw dla dzieci oraz ogrodów działkowych. Praca nie wyczerpuje całego, bardzo obszernego i wielowątkowego zagadnienia. W sposób świadomy pominięto temat infrastruktury rekreacyjnej w lasach miejskich, klubach sportowych (pola golfowe, ośrodki sportów wodnych) i na terenach wypoczynku świątecznego, ponieważ ich specyfika wybiega już poza temat i zakres książki, jakim jest wypoczynek codzienny, blisko miejsca zamieszkania; wymagają specjalistycznego, osobnego omówienia. Natomiast, jako integralne zagadnienie, związane ściśle z planowaniem i urządzaniem terenów rekreacji, omówiono problem przygotowania terenów wypoczynku dla osób niepełnosprawnych, w tym wymagania stawiane dostępnym placom zabaw dla dzieci, ogrodom działkowym bez barier. Tej problematyce poświęcono osobny rozdział z uwagi na wieloletnie zaniedbania w tej dziedzinie (wynikające przede wszystkim z braku aktów normatywnych, ale także z braku profesjonalnych opracowań), a wpływające wciąż negatywnie na jakość życia codziennego osób niepełnosprawnych w polskich miastach. Stosunkowo dużo miejsca poświęcono historycznym tradycjom, ponieważ współczesne europejskie zasady kształtowania miejskich terenów wypoczynku mają swoje korzenie w świecie antycznym i były integralnym elementem koncepcji rozwoju miast w kolejnych epokach: średniowiecza, renesansu, oświecenia, w wiekach XIX i XX. Ponieważ towarzyszyły wszystkim etapom naszego rozwoju cywilizacyjnego, były zawsze obecne w europejskim środowisku mieszkalnym – wydaje się, że warto o tym pamiętać. Chociażby z tej przyczyny, że w tym kontekście bardziej zrozumiała jest potrzeba zachowania obszarów rekreacji w miastach, konieczność ochrony publicznych terenów zieleni przed likwidacją i zabudową – działań rozumianych nie jako wygórowane wymagania i zbytek, – ale oczywiste prawo mieszkańców współczesnych miast do wypoczynku w odpowiednio zagospodarowanym, bezpiecznym, dostępnym, pięknym i zdrowym środowisku.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Dla turysty zafascynowanego historią, szczególnie historią architektury i sztuki, liczne przykłady barokowych, klasycystycznych i eklektycznych zabytkowych rezydencji (zamków, pałaców, dworów), są nie tylko cennym uzupełnieniem wypraw krajoznawczych na obszarze Mazowsza. Wiele z zachowanych dworów, szczególnie tych nastawionych na konsekwentne pełnienie funkcji turystycznych, ma tak bogaty program (muzeum, galeria, imprezy sportowe i kulturalne), rozbudowane usługi hotelarskie i gastronomiczne, że odwiedzenie tych zabytków może być połączone z pobytem i wielodniowym, aktywnym wypoczynkiem . Ze względu na sposób wykorzystania dla funkcji turystycznej, możemy zabytkowe rezydencje Mazowsza podzielić na następujące grupy: – zamki, pałace, dwory o funkcji placówek muzealnych, – zamki, pałace, dwory o funkcji hoteli i pensjonatów, – zamki, pałace, dwory o funkcji mieszanej: np. rezydencje prywatne, których właściciele prowadza równocześnie działalność oświatowo-kulturalną lub domy pracy twórczej, w których znajdują się galerie lub sale muzealne. Należy podkreślić szczególną rolę historycznych domostw, których prywatni właściciele kultywują tradycje dworu lub pałacu, jako ośrodka towarzysko-kulturalnego dla mieszkańców okolicy. Z deklaracją gotowości organizacji koncertów muzycznych, wieczorów literackich, konkursów i plenerów – skierowanych np. do młodzieży szkolnej danego powiatu – można się obecnie zetknąć w wielu dworach prywatnych o funkcjach mieszkalnych (Dylewo, Kulkówka, Osiek, Pertykozy, Sucha, Tułowie). Obecnie mamy do czynienia przede wszystkim z tendencją rozwijania usług turystycznych w zabytkach: powstają nowe hotele, pensjonaty, lokale gastronomiczne, galerie artystyczne. Pomimo znacznych zniszczeń, niekorzystnych zmian w funkcji użytkowej, zespoły dworskie, pałace i zamki znajdujące się obecnie na wolnym rynku nieruchomości znajdują chętnych nabywców. Dla wielu inwestorów zabytkowy dwór, pałac lub zamek stanowi idealny obiekt dla rozwijania usług turystycznych: gastronomicznych i hotelarskich. W konsekwencji takiego postrzegania możliwości inwestycyjnych na rynku nieruchomości, mamy do czynienia z pojawianiem się wciąż nowych hoteli i lokali gastronomicznych, organizowanych w zabytkowych obiektach, nowych sanatoriów i pensjonatów umieszczonych w historycznych rezydencjach, a także, chociaż już w znacznie mniejszym stopniu, nowych muzeów i galerii artystycznych. Można się spodziewać, że tendencje te będą się nadal utrzymywać, ponieważ jest w przyszłości spodziewany nie tylko dalszy rozwój tradycyjnych form turystyki krajoznawczej („zwiedzania zabytków”), ale także nowych form realizowanych w historycznych obiektach. Poczynając od „wypoczynku w zabytkach”, przez turystykę konferencyjną, incentive tourism, po różne formy turystyki kulturowej (uczestnictwo w wydarzeniach kulturalnych: piknikach, koncertach, walkach rycerskich, warsztatach archeologicznych). Należy także podkreślić możliwości rozwoju w zabytkowych rezydencjach najbardziej pożądanych dla zdrowia form wypoczynku, takich jak: jazda konna i na rowerze, wycieczki piesze i na nartach, uprawianie sportów wodnych na wodach otwartych (stawach, rzekach i jeziorach). Nie wspominając o możliwościach rozwoju luksusowych usług typu „SPA”. Słowa kluczowe: zabytki o funkcji turystycznej; Region Mazowsza; turystyka krajoznawcza i kulturowa
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
E-book
W koszyku
Niniejsza praca, jest efektem dwóch kolejnych prac badawczych zrealizowanych na Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie pod kierunkiem autorki w latach 2008-2014. Pierwsza praca (DS-114) miała temat: „Współczesne tereny sportu i rekreacji w mieście”, a późniejsza (DS-144): „Przestrzenne, społeczne i kulturowe uwarunkowania rozwoju turystyki miejskiej”. Oba granty były finansowane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W obu tematach integralną częścią badań było rozważenie uwarunkowań polepszenia dostępności funkcjonalnej do infrastruktury sportowej, rekreacyjnej i turystycznej. Z uwagi na dwa, co prawda uzupełniające się – ale merytorycznie różne, wątki poruszanych zagadnień, pracę podzielono odpowiednio na dwie części: część I („Obiekty sportowe i tereny rekreacji bez barier”) oraz część II („Przestrzeń turystyczna bez barier”). W części pierwszej autor prezentuje uwarunkowania prawne dla kształtowania przestrzeni sportu i rekreacji bez barier. Rozważania rozpoczyna prezentacja uwarunkowań prawnych w zakresie projektowania i planowania przestrzennego z uwzględnieniem potrzeb osób niepełno-sprawnych (w Polsce i w innych krajach UE). W kolejnych rozdziałach części pierwszej autorka przedstawia zasady, które powinny obowiązywać przy planowaniu wybranych obiektów sportowych (takich jak stadiony, pływalnie) oraz terenów otwartych sportu i rekreacji bez barier dostępności (takich jak place zabaw, kąpieliska i plaże). W części drugiej pracy, poświęconej kształtowaniu przestrzeni turystycznej bez barier na wstępie zaprezentowano obowiązujące regulacje prawne w zakresie zagospodarowania turystycznego dostępnego dla osób niepełno-sprawnych. W kolejnych rozdziałach omówiono zagadnienia z teoretyczne związane z uwarunkowaniami dostosowania dla niepełnosprawnych podstawowej infrastruktury turystycznej (obiekty hotelarskie, lokale gastronomiczne, transport) oraz infrastruktury uzupełniającej (muzea). Ponieważ celem podjętych prac było poszukiwanie rozwiązań praktycznych na podstawie teoretycznych uwarunkowań kształtowania środowiska dostępnego dla sportu, rekreacji i turystyki, praca zawiera także bogaty materiał analiz graficznych i propozycji możliwych do zastosowania rozwiązań praktycznych. Konkretnym efektem podjętych prac są już zgłoszone w latach 2011-2014 do Urzędu Patentowego RP wzory użytkowe, projekty mające na celu lepsze przygotowanie terenów wypoczynku dla osób niepełnosprawnych (w tym dzieci), obejmujące między innymi urządzenia do zastosowania na integracyjnych placach zabaw. Zgodnie z założeniem są to urządzenia o charakterze uniwersalnym, ułatwiające codzienne życie nie tylko osobom niepełnosprawnym, ale wszystkim korzystającym z danej formy rekreacji; są stosunkowo proste, niekosztowne i łatwe do zastosowania na terenach sportowo-rekreacyjnych. Te oraz inne urządzenia zaprezentowane w niniejszej pracy oparto o dane antropometryczne (podstawowe wymiary i zakresy ruchu osób niepełnosprawnych) użytkowników wózków, osób star-szych, niewidomych, kobiet w ciąży itp., które mają znaczenie dla minimalnych wymiarów rzutów poziomych i pionowych pomieszczeń w budynkach i obiektach sportowych, dla sportowo-rekreacyjnych urządzeń terenowych, dla infrastruktury turystycznej. Ponieważ parametry antropometryczne są cykliczne uaktualniane, w niniejszym opracowaniu korzystano wyłącznie z opublikowanych badań po roku 2000, takich jak na przykład rekomendacje International Paraolimpic Committee (IPC) z 2010 roku. Należy podkreślić, że zawarte w wymienionych publikacjach dane dotyczące możliwości antropometrycznych osób niepełnosprawnych (w szczególności zasięgu kończyn górnych użytkowników wózków), są z konieczności uśrednione, konsekwentnie prezentowane w pracy propozycje rozwiązań mają też taki charakter. Zatem nie mogą uwzględniać sytuacji szczególnych i być może w konkretnych warunkach będą wymagać indywidualnego dopracowania. Z uwagi na różnorodność dysfunkcji i ograniczeń organizmu, a także wieloraki sprzęt wspomagający – należy ewentualne różnice uwzględniać w założeniach projektowych (dotyczy to na przykład różnych modeli specjalistycznych wózków sportowych, używanych do różnych dyscyplin, mających różne wymiary i pole manewrowe – promień obrotu).
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Całodobowy dostęp do pełnego tekstu elektronicznego, poza siecią Uczelni, wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do Wypożyczalni.
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej